________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ४३५ हवे तेवामां ग्रीष्मताप तप्त एवा पारखा विश्वने जोइने विश्वोपकारक एवो वर्षाकालरूप नूप, गर्जनारूप तूर्योने वगडावतो थको, तापरूप वैरीना नाश करवाने माटे आ पृथ्वीपर आव्यो. पड़ी तेणें इंश्चनुपरूप धनुष्यने खेंची जलवृष्टिरूप बाणोथी ते निदाघरूप वैरीनो विनाश कस्यो. अने वली सर्वत्र कुटुंबी जनोनां मनने पण पलाल्यां, जेथी सदु कोइने पोत पोतानां स्नेहि जनोने मलवानी उत्सुकता थइ. पाप्रकारना वर्षाकालना आववाथी एक दिवस सायंकालें ते प्रियमती राणी एकांतमां बेटी हती, तेमां तेने पोता नो प्रिय स्वामी सांजरी अाव्यो, तेथी तेनुं वारं वार स्मरण करवा लागी. अने ते स्मरणथी तेना स्नेह स्मरण थयु, तेथी हृदय नराश्याव्यु. माटे विलाप करी रुदन करवा लागी. ते प्रियमती राणीने रोती, तथा विलाप करती जोइने तेनी चाकरी माटे राखेली कोइएक दासी हती ते पण रुदन करवा लागी. पडी रुदन करती ए राणी दासीने विलाप करतां कह्यु के, हे वेहेन ॥ श्लोक ॥ दारोनारोपितः कंते. मया विश्लेषनीरुणा ॥ इदा नीमंतरे जाताः, पर्वताः सरितोऽमाः ॥१॥ याः पश्यंति प्रियं स्वप्ने, धन्यास्ताः सखि योपितः ॥ अस्माकं तु गते कांते, गता निज्ञपि वैरिणी ॥ २ ॥ हे सखि ! विश्लेष थवाना जयथी में मारा स्वामीना कंठमां पुष्पनो हार पण न नाख्यो. अर्थात् में जाण्युं जे जो ढुं मारा स्वामीना गलामा पुष्पनो हार नारखं, तो जेटलो हार जाडोले, तेटलुं मने मारा स्वामीथी दूरपणुं थाय ? अने हालमां तो मारा स्वामीनी अने मारी वचे घणा सर्वतो, नदियो, धने वृदो आवी पख्यां ॥ १ ॥ वली हे सखि ! जे स्त्रीयो स्वप्नमां पण पोताना स्वामीने जोवे , ते स्त्रीयोने धन्य बे, अने उ गणी एवी जे ढुं, ते मारी तो जे दिवसथी मारा स्वामी साथें जुदाइ थने, ते दिवसथी निश पण गावे, तेथी ते निा पण वैरिणी थने, केम के जो निशआवे तो स्वप्न आवे, अने जो स्वप्न आवे, तो ते स्वप्नमां मने कोक दिवस मारा स्वामीनू दर्शन थाय ? परंतु तेनुं दर्शन न थयुं तेमां मुख्यकारण निज्ञ नथी आवती तेज . तेथी ते निश पण मारी वैरिणीज बे. आ प्रकारना विविध विलाप करती, धूडथी धूसरित जेनुं शरीर थ गयुं ,अने जेणे मलिन अने एकज वस्त्र पहेरेलुं छे, एवी ते राणी, कपाल पर हाथ द नीचें मुख करी रुदन करवा लागी. ते सांजलीने जिनसुंदरी