________________
४३४ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. सनी साथें चाली. परंतु ते सगर्ना होवाथी मंदमंद रीतें माहाकष्टथी चालतां थाकीग.अने एम चालतां तापसना बतावेला श्रीपुरनामा नगरना उद्या नमा प्रावी पोहोंची. पबीते १६ तपास,राणीने ते गाम बतावी, ते उद्यानथी पालो वली पोताने श्राश्रमें श्राव्यो. प्रियमती राणी थाकी जवाथी ते नद्या नमा एक थाम्रनो वृक्ष हतो, तेनी नीचें बेठी. त्यां तो ते नद्यानमां एक जिन चैत्य हतुं, तेमां श्रावको, सत्तरनेदी पूजा जाता हता, तेनो शब्द सांजली एकदम ननी थने ते चैत्यमा गइ. परंतु पोतानी पासें पूजानी सामग्री न होवाथी ते जिनप्रतिमाने प्रणामज कस्यो, अने पनी त्यां रहेला सर्व साधर्मिकोने प्रणाम कस्खो. तेवामां त्यां कोइएक जिननगवाननां दर्शन करवा आवेली जिनसुंदरीनामा श्राविका हती, ते राणीपासें यावी. अने राणीने पूज्युं के, हे सुंदरांगि ! हे साधर्मिके ! तमो कोण बो? अने क्यांथी याव्यां बो ? आवां वचन सांजली ते राणीने पोतानुं सर्व दुःख सांनरी आव्यु, तेथी हृदय जरा आववाथी तेने कांश पण उत्तर न आपतां ते रुदन करवा लागी. त्यारे ते जिनसुंदरी श्राविकायें विचायुं के अहो !
आ स्त्री तेना शरीरना देखाव उपरथी कोइ उत्तम कुलनी स्त्री होय, एम जणाय ने ? अने वली तेने कांक महोटी आफत आवी होय, एम लागे ने ? एम विचारी ते श्राविका कहेवा लागी के हे महानुनावे ! या संसारने तमें अनित्यज नावो. अने वारं वार वीतरागनुं स्मरण करो. हे बहेन ! शरीरने संताप करनार, तथा जेथी नवां कर्म बंधाय , एवा रुद नथी गुं वलवान डे ? हे सुंदरि ! अनंतपुःखात्मक एवा अप संसारनो, विषाद करवाथी पार यावे तेम नथी. हे नरे! या संसारना खरारूपने जाणनारा पुरुषोयें तो सुखमां अने सुःखमां धर्मनुंज आचरण कर. का रण के जीवने धर्माराधन करवाथीज अनंत सुखनी प्राप्ति थाय बे. तथा फुःखनो नाश थाय . तेमाटे हे नई ! तमो क्वेशनो त्याग करो अने ध मनुं आचरण करो, केम के था जगतमां धर्मविना कोई पण बीजुं सुःखना शक औषध नथी. आवी रीतनां वाणीरूप अमृतथी याश्वासन करी ते प्रियमती राणीने जिनसुंदरी श्राविका हाथ पकडी पोताने घेर तेडी लावी. अने तेनुं सर्व वृत्तांत, पोताना पिता धनंजय शेठने कही आप्यु. तेथी ते धनंजय शेतें दया आणी ते राणीने पोतानी पुत्रीने पवें राखी,