________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ४३१ निराश थ ते शोधकलोको, जय राजाने विनति करी कहेवा लाग्या के महाराज ! अमोयें तो राणीसाहेबनो घणोज शोध कस्यो, परंतु तेनो क्यांहि पण पत्तो मल्यो नहिं. आवां तेनां वज्रपातसमान वाक्य सांजली अत्यंत खेद पामी, विचारवा लाग्यो के अहो ! जन्म, मरण, जरा, मृत्यु, रोग, शोक, संयोग, वियोग, तेणें करी दूषित तथा कषा य अने विषय, तेणें करी व्याप्त एवा आ संसारने वारं वार धिक्कार हजो. अरे! जे संसारमा एक रुपमा सुख देखाय ले, अने पावं बीजा दामां कुःख देखाय . माटे इंजाल जेवा संसारमा झुं सुख के ? कांहीज नहिं. वली जे संसारमा रहेला जीवने कोई एक पाणवनन एवा पदार्थोनो वियोग, एकदाण वार पण सहन थातो नथी, तो तेवा प्राणवनन पदार्थ विना आरवी आयुष्य काढवी पडे ले ? वली जे संसारमा माता, पिता, पुत्र, कलत्र, संपत्ति प्रमुखनुं सुख जीवने मले डे, तो ते सुखने दैव, एक निमिषमात्रमा नाश करी नाखे ? माटे तेवा दैवने पण वारं वार धिक्कार हजो. अरे! ते देवें प्राणथी वलन एवी मारी प्रियाना मने पण वियोग कराववारूप दुःख दीधुं . ? अरे! बीजं तो ठीक, पण सगर्ना एवी ते प्राणप्रिया को ठेकाणे जीवती हशे? हा ! जो जीवती हशे, तो हुँ जाणीश के ते केवल तेना गर्ननोज महिमा . अहो! ते प्रियानुं जे दिवसें मुने मुख देखाशे, ते दिवस मने अमृत समान मीठो लागशे ? दिवस तो झुं! पण ते घडी पण मने अमृतथी पण मीठी लागशे ? एम अत्यंत मनमा खेद करतां ते राजायें जोजन प्रमुख शरीर स्थितिसाधननो साव त्याग करी दीधो. त्या निमित्त शास्त्रना नरोला एवा तेना मंत्री वगेरेयें कडं के महाराज! आप क्वेश म करो.यापनी राणी कोई पण ठेकाणे कुशल , अने तेने पुत्र पण प्रसवशे ? एम अमने निमित्त शास्त्रना योगथी जणाय . आवां वचन सांजली राजाने जरा शांति थ. त्यारे तेणें विचार कस्यो के कदाचित् मारा नाग्योदयथी जो मने पाली स्त्री मलशे, तो पण ढुं हवे था दुःखावास एवा गृहावासमां रहीश नहीं? एवो निश्चय करीने पनी देह स्थितिने माटे नोजन वगेरे करवा लाग्यो.
हवे ते व्यंतरीयें हरण करी विकट वनमां नाखी दीधेली प्रियमती रा पीनुं गुं थयुं ? ते कहे .के ते उग्रवनमां नाखेली राणीने थोडी वार पड़ी