________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ४ए थाय ? ना नज थाय. कहेलु ने के ॥ श्लोक ॥ दत्तस्तेन जगत्यकीर्तिप टदोगोत्रे मषीकूर्चक, चारित्रस्य जलांजलिर्गुणगणारामस्य दावानलः ॥ संकेतः सकलापदां शिवपुरधारे कपाटोदृढो, कामातस्त्यजति प्रनोदय निदां सुस्त्रीं परस्त्रीं न यः ॥ १॥ अर्थः- कामात एवो जे पुरुष, पोतानी कीर्त्तिने जेद करनारी मनोहर एवी परस्त्रीनो त्याग नथी करतो, ते पुरुषे जगतने विषे अपकीर्तिनो पटह वगडाव्यो, तथा तेणें पोताना गोत्रने विषे मशनो कुचो दीधो, चारित्रने जलांजलि दीघ, अने गुणगण रूप
आराममां दावानल लगाड्यो. तथा सकल आपत्तियोने आववाने संकेत बताव्यो, अने वली तेणें शिवपुरधारना दृढ कमाड दीधां ॥ १ ॥ आवां वचन सांजव्यां तो पण ते स्त्री, राजाने कहेवा लागी के हे विनो! मने तमें परस्त्री न जाणजा. हूं तो निरंतर तमारा गुणमां अने रूपमा रक्त एवी वनदेवी बु. माटे स्मरागिणी ताप पामेली एवी जे ढुं, ते मुने तमारा संगमरूपअमृतथी सिंचन करो. अने हे नाथ ! तमो कहेवा बो? तो के ढुं जेवीनी प्रार्थनाना नंगमां नीरु ने, तथा वली कारुण्यना नंमार बो. माटे मारो त्याग न करी, मारूं सेवन करो. या प्रकारचें ते वनदेवीनें वचन सांजनी जयराजा कोधायमान थइ क्रूर वचनथी कहेवा लाग्यो के हे उष्टे ! हे निर्लङ ! हे पापिणि! तुं आवा कुकर्माचरण करवानी बाथी उत्तम एवा देवपणाने वगोवे ? जा. हे पुंश्चलि ! तारी साथै ढुं बोलनार नथी. अने हवे तो जेम बने तेम तुं मारी नजरेंथी दूरज था. कारण के हुँ तुज पापिणीनुं मुख जोवाने नतो नयी ? आवां तिरस्कारनां वचन सांजली ते देवी, तुरत अंतान थइ गइ. अने पनी ते विचारवा लागी के कोइ पण रीतनुं कपट करीने मारे था राजा साथें रतिसुख तो लेवुज ? एम विचारीने कामातुर एवी ते स्त्री, बल करवानो अवकाश जोया करे . ते समयमां जयराजा विस्मय पामी ते वात, पोतानी स्त्रीने कहेवा माटे ज्यां वृदनी नीचें पोतानी स्त्री बेनी हती त्यां गयो. अने त्यां जई जोवे, त्यां तो ते राणीने दीती नहिं. त्यारें तेणें वि चार कस्यो के आहीं राणी नथी, परंतु ते घेर गइ हशे? एम जाणी पोतें पण घेर गयो. ते समयमा अवकाश जोड्ने ते व्यंतरीयें सगर्ना एवी प्रियम ती राणी ज्यां घरमां बेठी हती त्यांथी तेने नपाडीने प्राचीदिशामां घरोज