________________
४२८
जैनकथा रत्नकोपनाग सातमो.
"
जेमां एवा वनने विषे गयो. ते वनमां एक वापिकाने केसर, कपूर, गरुचं दन, कस्तूरी, तेमना रजःपुंजें, करी पीला तथा सुगंधित एवां जे जल, तेणे युक्त क. पीते वापिकामां ते स्त्री पुरुष पडी तेना जलथी घणीवार सुधी प रस्पर जलक्रीडा करी. अने तेथी ते बेहु जण श्रमित थर गया. तदनंतर ते जय राजा त्यांची जरा दूर एक शक्षामंरुप हतो, त्यां जइ बेठो खने प्रियमती राणी तो त्यां निकटना वृनी नीचेंज वेठी. हवे वीणा वगाडवामां श्रेष्ठ एवा जय राजायें हाथमां वीणा धारण करीने किन्नरथी पण न गाइ काय तेवां गीतगान करवानो प्रारंभ करी गावा मांमधुं तेवामां ते राजाना गुणोथी, स्वरूप ने वीणाना नादथी, ते वननी जे वनदेवी हती, ते मो हित थइ गइ तेथी ते राजाना संगमने इबवा लागी, पती कामानिथी तप्त एव ते वनदेवी, प्रियमती राणीनी दासीनुं रूप धारण करी ज्यां ते राणी बेठेली वे, त्यां यावी हाथ जोडी कहेवा लागी के बाइसाहेव ! आपना पति माहाराजायें मारी साथें कहेवराव्युं बे, के राणीने कहो जे याहिं प्राव्यां घणी वार थर बे, माटे घेर जाय ? ते वाक्य सांजली राणी तुरत पोतें घर तरफ चली गई. तदनंतर ते वनदेवी, मनोहर वस्त्राभरण नूपित एवी का मिनीनुं रूप धारण करी ते जय राजा पासें यावी, हाव, नाव, कटाक्ष करीने ते जय राजाने कहेवा लागी के हे राजन् ! आापना गुण, रूप अने राग, तेणें करी हुं मोहित थइ गइ बुं, माटे मने रतिसुख व्यापी शांत करो. वली आाहिं कोई बे पण नहिं. ते वचन सांजली कोपायमान था ब्रह्मचर्य व्रत जंगना जयथी तेनी ना कही ने कह्युं के, हे कुलटे ! तुं जलदी माराथी दूर था. नहिं तो धर्मदूषित एवी तुं मारा क्रोधरूप अनलने विषे पतंगनी पेठें बली जाइश ने तें धारेलो एवो धर्म, जो मारा देशमां यातो होय, तो ढुं ते धर्म को कालें यावाज दवं नहिं, तो तेवा धर्मने हुं पंगेज करूं ? वली तरी पढें कोई पुरुषने में जो अधर्म करतो जोयो होय, तो तेनो हुं नाराज करूं. खने वली तारो पण हुं नाराज करत, परंतु तुं स्त्री बो, माटे लाचार बुं. कारण के शास्त्रमां वाक्य बे के अवध्या स्त्रीः वली हे स्वैरिण ? विश्वतमोहराकरणशील एवो या जे रवि, ते शुं कोई दाडो पोतानां उज्ज्वल किरणोथी अंधारुं करे ? ना नज करे, तेम दानी, मानी, धनी, धीर, वीर, कीर्त्तिमान एवो माणास, कोइदिवस परस्त्रीमां यासक्त
66
""