________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ४२७ सुख तेनो नाश करे ले. अर्थात् जेवू इंडियसुख बीजी ऋतुमा आवे , तेवू या ग्रीष्म ऋतुमां यावतुं नथी. वली ते ग्रीष्मकाल कहेवो डे ? तो के खल जननी पढ़ें घणाक जन साथें वैर वसावनारो . एटले जेम खलजन , ते पोताना खराप आचरणथी तथा कटुवाक्यथी सदु कोइनो वैरी थाय डे, तेम आ ग्रीष्मकाल पण पोताना सखत तापथी सदुको जनने वैरी जेवो लागे . वली ते ग्रीष्मकालमा मित्र पण पोतानुं मैत्र्य मूकी दीधुं . एटले सर्वजगतनो मित्र एवो जे सूर्य, तेणें पोतानुं यथा योग्य तपवारूप मित्रिपणुं मूकी दर जगत पर उग्र ताप नाखवा मांमयु बे. वली ते ग्रीष्मकालें अावा महोटा सूर्यनुं पण अपमान कराव्यु ले ? एटले ग्रीष्मकालमांपाकर ताप पडवाथी ते सूर्यतापनां प्रतिस्पर्दि एवांजे शीतव्यो, तेनो लोको नपनोग करे .अर्थात् सूर्यनां प्रतिस्पर्मि एवां जे शीतल इव्य, तेनुं लोको मान करे , तेथी ते सूर्यनुं अपमानज थयुं. कह्यु डे के ॥ गाथा ॥ चंदो चंदणपंको, जलं जलंदा समीरणो हारो॥ पत्नवसजा मनिय, फुनाइ हरंति हीयाहिं॥ १ ॥ श्लोक ॥ तल्पं तामरसं ताली, तिलकं तारकापतिः ॥ तालवंतस्तरंगिण्यः, ग्रीष्मे सप्त सुखावहाः ॥ २ ॥ धारा यत्र तुपारसारकणिका, निर्वारितोष्मोदयः, श्रीवंमागरुधू पवासि रुचिरं हयं सचंोदयम् ॥ शय्या पुष्पमयी च चंदनरसः कपूर कस्तूरिका, वासः स्वबमकंचुका प्रियतमा ग्रीष्मे सुखस्यास्पदम् ॥ ३ ॥ अर्थः- चं, चंदननो पंक, टाढं जल, ठंडा जलना फुवारा, शीतल पवन, पुष्पना हार, पल्लवनी शय्या, मनिकानां पुष्पो. ए आठ वानां ग्रीष्म कालने विषे हृदयने सुखनां देनारां ॥ १ ॥ वली उत्तम शय्या, कमल, ताडफल, शीतल चंदन, तिलक, चश्मा, ताडनो पंखो, अने नदियो. ए सात वानां ग्रीष्मकालने विषे सुरखनां देनारां होय ॥ ५ ॥ वली टाढा अने उत्तम जलना फवारा, जेमां ताप लागतो नथी एवं स्थल, श्रीखंम, अगरु, तेना धूपथी वासित अने जेमां चश्मानां किरणो पडतां होय एवं मनो हर गृह, पुष्पमय शय्या, चंदनरस, कपूर, कस्तूरिका, स्वब अने श्वेत एवां वस्त्रो, कंचुकी विनानी स्त्री. ए नव वानां ग्रीष्मकालने विषे सुखदा यक होय छे ॥ ३ ॥ हवे या प्रकारनां जयंकर एवा ग्रीष्मकालने विषे प्रियमती पट्टराणीयें युक्त एवो ते जयराजा, मनोहर वृदोनी ने शोना