________________
पृथ्वीचंद्र ने गुणसागरनुं चरित्र.
४२१
त्यां तो त्यां बेठेला कपिंजल पुरोहितने पण ते गुरुवर्यना उपदेशयी जातिस्मरण ज्ञान उत्पन्न थयुं, तेथी ते बोल्यो के हे महाराज ! हाल में मारा डुर्नयनुं फल दी. माटे हे जगवन् ! हवे मने दुःखथी काढो, काढो. ते सांजली पुरुषोत्तम राजा बोल्यो के हे मुनीं! या कपिंजल कहे बे, के में दुर्नयनुं फल दीठं, ने हवे मने दुःखथी काढो काढो. तो हे महाराज ! ए दुर्नयनुं ते केवं फल दीतुं बे ? ते कहो. ते सांननी मुनि कहे बे के हे राजन् ! सांजल. खाज गाममां या जे हाल कपिंजल बे, ते पूर्वे शिव देव नामा श्रावक हतो, ते प्रकृतियें प्रांजलस्वनावी, अने अणुव्रत, सामा विक, पौषध, तेने विपे अत्यंत रुचिवालो तथा ब्रह्मचर्यवान हतो, परंतु तेने श्राज ग़ाममां रहेनारा पूर्वोक्त मोहननो संग होवाथी ते मोहननी करेली मोहजालमा फसाइ जड़, ते मोहननी पेठेंज यतियोनो निंदक, सामायिकने न करनार, गुरुवचन पर अविश्वासी, साधुवंदनमां ना दरी, तथा साधुने अन्न, पान, वस्त्रने न आापनार, ते साधुनां वैय्या वृत्त्य प्रमुख करवामां श्रनादरी, श्रावक न बतां श्रावकपणानो मोल घालनार, तथा करेला पापनी आलोचनाने न करनार, साधुनी या ज्ञानो विराधक थयो तेथी ते शिवदेव मरण पामी, प्रथमकिल्विपियो देव थयो. त्यां पण ग्य कर्मोदयथी तेने समृदिवान एवा सर्व देवोयें पोतानी पंक्तिथी बाहार कस्यो, तेथी ते त्यां पवित्र एवा स्मशानादिक मां घोक काल परिभ्रमण करी त्यांची चवी, चंपानगरीने विषे चांगाल थने वतस्यो. त्यां पण पंचेंप्रियप्रालीना नाश करवारूप पापपुंजें करी पाठो धूमप्रजानामा पांचमी नरकभूमिने विषे नारकी थइ श्रवतस्त्रो. त्यां पण घणांज दुःखो जोगवीने पाठो था गाममां या कपिंजलनामा पुरो हित थर अवतरेलो बे हवे या कपिंजलने पोताना मामा केशव साथै प्रीति य, तथा तेनो उपदेश पण मान्यो, तेनुं शुं कारण ? तो के या केशवनो जीव ज्यारें मोहन हतो, त्यारें या कपिंजलनो जीव, शिवदेव श्रावक हतो, तो त्यां पण ते बेदुने परस्पर प्रीति हती. तथा ते शिवदेव मोहननो उपदेश मानतो हतो. अने हवे ज्यारें ते मोह ननो जीव, कपिंजलनो मामा केशव थयो, त्यारें शिवदेवनो जीव या