________________
३d जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. थाय . नहिं तो थायज नहिं. माटे हे जाई ! जीव पदार्थना अस्तित्वमा कांइ पण, संशय करवा जेवू नथी. वली पण ते जीवना सिक्षपणा माटें घणांज उदाहरणो, जेनशास्त्रमा बताव्यां ने, परंतु ते घणां होवाथी तेनो हाल कहेथी पार आवे तेम नथी? आ प्रमाणनी युक्तिना प्रत्युत्तरथी निरुत्तर करेलो ते कपिंजल पुरोहित, चूप थ वेसी रह्यो. त्यारे करुणासमु एवा गुरुयें ययुं के हे कपिंजल ! ा तुनें जे कुबोध लाग्यो जे, ते तारा पोता नाज स्वनावथी नथी लाग्यो, परंतु स्वरूतपापथी अंध तथा दृढमिथ्यात्वी एवा केशवनामना तारा मामाना संगथी लाग्यो २ ॥ यतः॥ मोहंधयार पिडिया, पावित कामा पुरंत उरकाई॥ नहा नासंति परं, तुला मिबोवए सेहिं ॥१॥अर्थः-मोहरूप अंधकारथी पीडित एवा प्राणीयो पुरंत दुःखोने पामे , अने वली ते नष्ट अने तुब एवा जीवो, बीचारा बीजाजीवोने पण मिथ्यात्वोपदेशे करीने पुरंत एवा फुःखना नोक्ता करे ॥ १ ॥ ते सांजली त्यां वेठेलो ते पुरुषोत्तम नामा राजा, संशयने प्राप्त थ बे हाथ जोडीने गुरुने पूबवा लाग्यो, के हे नगवन् ! या हाल कपिंजल पुरोहितने कडं के तारों मामो केशव, पूर्वकत कुष्कर्मोथी अंध थयेलो ले तथा ते मिथ्या त्वी. तो हे विनो! ते केशवें पूर्व जन्ममां गं पाप कस्यां हता, के जेषी ते अंधत्वने तथा मिथ्यात्वने प्राप्त थयो ? ते कृपा करी करो. त्यारे गुरु बोल्या के सांबलो. एक वसंतपुरनामा नगर हतुं, तेमां एक वीरांगदनामा राजा हतो. ते चश्मा समान उज्ज्वलगुणवालो हतो. परंतु जेम चश्मामां कलंक, तेम ए राजामां पण एक मृगयारमवारूप कलंक हतुं. अर्थात् आहेडापणाना गुणवालो हतो. हवे एक दिवस ते मृगया रमवामाटें पोता ना पुरनी पासें एक अरण्य हतुं, त्यां आव्यो. अने त्यांबावी ज्यां जुवे डे, त्यां तो केटलांएक बिचारा निरपराधी वनेचरो ननां हतां, तेने जोयां. जोश्ने, धनुष्यमां बाण चडावी ते बाणने ते वनेचर सामो सांध्यो, त्यां तो ते वने चरोसमजी गयां के आ अमने मारवा याव्यो जे, तेम समजी ते तत्काल जयनीत थश्ने त्यांथी एकदम दोडवा लाग्यां. त्यारे ते राजा पण तेनी पळवाडे अश्वारूढ थश्ने दोड्यो. अने दोडतां दोडतां केटलांएक वनेच रोने बाणोयें करी मारीने लोथ करी नाख्या. त्यारे तेनी पडवाडे अश्वो पर बेसी दोड्या धावता तेना अनुचरो, तेनी प्रशंसा करवा लाग्या के