________________
३ए जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. क्रीडा करे बे. रम्य एवा स्थानकोने विषे चंचां अने मनोहर एवां जिन चैत्यो करावे जे. ज्यां जीर्ण चैत्यो होय , त्यां ते जीर्णचैत्यनो उधार करावे . जैनसाधुउनु पूजन करे , श्रावकोने घणुंज मान आपे . ए वगेरे पोतें दिग्यात्रा निकल्यां पहेला कार्यो धारेला , ते पांचे कार्यों करे बे. या प्रमाणे ते पाखा जरतखममा घणा वर्ष पर्यंत चमण करी पाडो जेवामां पोताने देश आवे , तेवामां तो तेने सांकेतपुरपति पुरुषोत्तम नामा राजायें माणास मोकली तेडाव्यो, के तमारे जरूर अमारे गाम बावी जावू. त्यारे ते पोताना देश तरफ जातो बंध थइने त्यांथी पाडो अनुक्रमें सांकेतपुरनगरें आव्यो, त्यां ते वेदु जण मव्या. पडी ते गामना उद्यानमां मोटा चैत्यने जोश, अत्यंत प्रसन्न थ तेणे चैत्यनी अंदर प्रवेश करो. अने त्यां पुष्प, सुवर्ण, मुक्ता, मणि, पुष्पनी माला व गेरे पूजोपहारथी श्रीजिननगवाननुं नाव सहित पूजन कयुं. अने पर ते जगवाननी स्तुति करवा लाग्यो. ते जेम केः- ॥ श्लोक ॥ नमः क्रोधेन सिंहान, नमोमानासित्पवे ॥ नमोमायोरगीमंत्र, नमो लोनाब्धियो पक ॥ १ ॥ अर्थः- क्रोधरूप हस्तीने विपे हे सिंहसमान! आपने दु नमन करुं बुं. वली मानरूपपर्वतने विषे हे उत्तमवजतुल्य ! आपने दं प्रणाम करूं बं. तथा मायारूप सर्पिणीने विषे हे गारुडीमंत्ररूप !
आपने वारं वार वंदन करूं बुं. अने लोजरूप समुने शोषण करनारा एवा हे जगवन् ! आपने ढुं प्रणमन करुं बु. या प्रमाणे अरिहंत जगवा ननी स्तुति करीने ते कनध्वज राजा जिनचैत्यथी बाहेर निकट्यो, त्यां तो तेणें मनोहर एवा आगमोना पाठ करनार एवा साधुना वृंदोयें विंटेला अने उत्तम वृदनी नीचें बेठेला एवा एक सूरीश्वरने दीठा. ते देखतां मात्रमा अत्यंत हर्षायमान थर, तेमनी पासें जर, प्रणाम करी विचारवा लाग्यो के अहो ! आ जगतने विषे आवा मुनियो जे , तेने जैनशास्त्रमा जंगमतीर्थ कहेला ले, ते खरंज जे. कारण के तेमना समागमथीज जीवनुं कल्याण थाय बे. एम विचार करी, तेमनी निकट जश् योग्य स्थानपर वेगे. त्यारे जे पुरुषो त्तम राजा प्रमुख आव्या हता, ते पण वेठा. पड़ी ते मुनियें देशना देवानो प्रारंन कस्यो. ते जेम केः-हे नव्यो ! मनुष्य जन्मरूपसामग्रीने प्राप्त थयेला सदुकोइथे यथाशक्ति धर्मोद्योग करवो, केम के जोते जन्म, धर्मोद्योग विना