________________
पृथ्वीचंद्र ने गुणसागरनुं चरित्र.
३८०
पोताना लघुना जयसुंदर कुमारने जणाव्यो. ते सांजली जयसुंदर कुमार बोल्यो के हे महाराज ! खापें जे हाल दिग्यात्रा करवानो विचार धारयो बे, ते घणोज उत्तम धायो बे. अने ते विचारने हुं पण मलतोज बुं. कह्युं
के ॥ श्लोक ॥ कर्मायत्तं फलं पुसां, बुद्धिः कर्मानुसारिणी ॥ तथापि सुधिया जाव्यं, सुविचार्यैव कुर्वता ॥ १ ॥ प्रालस्यं हि मनुष्याणां शरीरस्योमहा रिपुः ॥ नास्त्युद्यमसमोबंधु, र्य कृत्वा न च सीदति ॥ २ ॥ अर्थः- मनुष्यमा
फलप्राप्ति जेबे, ते कृतकर्मोने खाधीन बे, अने जे बुद्धि उत्पन्न थाय बे, ते पण स्वतकर्म अनुसरतीज थाय बे. तो पण समजु मालासें जे कां कार्य कर, ते महोटो विचार करीनेज करतुं ॥ १ ॥ ने हे जाइ ! कार्य करवामां खालस राखवुं नहिं केम के बालस्य जे बे, ते मनुष्यमात्रने पोताना शरीरनी अंदर रहेलो रिपुज बे, कारण के मनुष्य जो कां पण उत्तम कार्य करवानी शब्बा करे, ने तेमां जो तेने खालस यावे, तो तेने ते काम करवा जतो टकावे, अने तेथी तेनुं उत्तम काम बगडे. माटे खरुं जोतां तो ते मनुष्यने जे खालस श्राव्युं, तेज शत्रु थयुं ने हे जाइ ! उद्यम समान या जगतमां बीजो को बंधु नथी. कारण के जे उद्यम करवाथी माणास, कोइ पण रीतना दुःखें करी सीदातुं नथी ॥ २ ॥ यावां पोताना विचारने मनतांज वचन, जयसुंदरकुमारनां सांजली तुरत कनकध्वज राजायें दि यात्राना प्रयाणनो ने शब्द कराव्या. अने पढी ते पोताना नाइ जयसुंदर, सामंत, श्रमात्य, मंत्री, श्रेष्ठी, अंतःपुर एटले पोतानी स्त्रीयो, पालार्ज, रथ, अश्व, हस्ती, उष्ट्र, खच्चर, ए सर्वने सायें लइने दिग्यात्रा माटे चाल्यो. त्यारे हस्तीरूप प्राकाशपर रहेलो, शस्त्रना ऊबकारारूप विजलीयोथी युक्त, माथा पर धारण करेला मेघामंबरउत्ररूप श्यामवादलायें सहित, उंचां जेनां मुख राखेजांबे, एवा सूर्यना शब्दरूप मेघगजरिवें युक्त, दानरूप जलवृष्ठियें करी याचकरूप चातकोने तृप्त करतो, जेने मेघनी पेठें सर्वलोको, उंचां मुखकर सोत्कंठपणाथी जोवे बे, एवो ते कनकध्वज राजा, जाणे नवीन मेघज होय नहिं ? तेम शोजवा लाग्यो. पढी पृथ्वीने विषे फरतो ते राजा जे जे गाम जाय बे, त्यां ते ते गामना राजाउ अस्त्र शस्त्र, वस्त्र, रत्नो, अश्व, हाथी, तेणें करी तेनो घणोज सत्कार करे बे. वली ते, गिरि, सरित्, गाम, पुर, खाराम, तलाव, ए वगेरे केलांएक उत्तम स्थलोमा
"