________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ३७५ हवे गिरिसुंदर कुमार श्रने रत्नसार पण पोते श्रावकना बार व्रतने धा रण करी तीव्र में तेज जेनुं एवा थका पोताना राज्यने सुखें करी जोगवे . तथा पोताना पराकमें करी शत्रुवर्गने जीत लिये , तेथी तेनो सामे बीजा कोइ पण सुनटो रणयुक्ष्मां उन्ना रही शकता नथी. वली ते ए, तो दान थापे ,के जे दाने सर्वत्र दारिनु उन्मूलन करी नाख्युं . अर्थात् ते दानना प्रतापथी बीजा जे दानव्यसनी पुरुषो हता, तेने जग तमां को याचकज मलतो नथी, एटले ते बेदु नाश्योयें तेवु दान प्राप्यु के जगतमां को याचकजनज रह्यो नहिं? वली तेऽयें मोहोटां अने उंचां एवा अनेक जिनप्रसादो कराव्या. त्यां कवि उत्प्रेक्षा करे , के ते प्रासादो पर उंची खोडेली ध्वजा पोताना जाणे चांचल्यथी स्वर्गने हस तीज होय नहिं ? के हे स्वर्गपुरि ! तुं मनोहर बो खरी, परंतु अमें जे नग रीमां बैयें, ते नगरीनी शोनाने तुं अनुसर एम नथी. वली या प्रमाणे जिनसाम्राज्य विस्तृत थवाथी सर्वजगजीवना बंधु तुव्य एवा साधुनो शमरस जे हतो, ते पण अत्यंत शोनवा लाग्यो. अर्थात् जिनधर्मनो सर्वत्र उद्द्योत होवाथी साधुनो शमरस घणोज सुशोनित थवा लाग्यो. या प्रमाणे यथाशास्त्र श्रावकना धर्मने अाराधतां थकां ते वेदनाश्योना सर्वदिवसो सुखमांज जवा लाग्या.
एक दिवसें नूमिने विषे चश्मा समान एवा ते गिरिसुंदरकुमारने रात्रे शय्यामां सूतां सूतां पाउली रातें एक स्वप्न याव्युं, तेमां जाणे पोतें एक कल्पवृक्नी शाखा उपरज रह्यो होय नहिं ? एवं देखवामां थाव्युं, त्यां तो तेने प्रतिदिन प्रातःकलमां जगाडवा थावनारा वादक लोकोयें यावी. तूर्य वगाडवा मांड्यां, तेथी पोतें तुरत जागी गयो. अने तेणे पोताने आवेला स्वप्नना माहात्म्यने जाएयुं, जे अहो! या स्वप्नथी जरूर मारुंसारुंज थाशे? एम जाणी मनमां अत्यंत आनंदित थयो थको पंच परमेष्टीने नमस्कार करी जेवामां ते शय्यामाथी उठवा जाय, तेवामां वली वैतानिक लोको प्रतिदिवसना धारा प्रमाणे आवी स्तुति करवा लाग्या. ते जेम के ॥ श्लोक ॥ प्रतापळतदोषांतो, नूनृन्मौलिलसत्पदः ॥ आरोहितननोमार्गो, युगपत्प्रातुमुन्नतिम् ॥ १॥ अर्थः- हवे आहिं उदय थता सूर्यनुं अने गिरिसुंदर राजानुं ऐक्य करी स्तुति करे . के हे राजन् ! हाल था सू