________________
३६८
जैनकथा रत्नकोष जाग सातमो.
आप देवतानी पासें वारंवार प्रार्थना करी मागुं बुं. एम कहींने ते स्त्री, जेनो गलामा फांसो नाखेलो बे ते दोरडे टींगाई गई, त्यां तो ते स्त्रीनां कहेलां वचनमां' बीजा पण जन्ममां श्रीबल राजाज मारो स्वामी थाजो ' ते वचन श्राव्युं, ते सांजली शंका पामेला एवा तमोयें तूर्णताथी त्यां यावी ते गला फांसाना दोरडाने बरीथी ऊट कापी नाख्युं. अने तमारा वस्त्रांचलथी तेने पवन नाखी सावधान करी. त्याऐं ते कन्यायें पोतानी चक्षु उघाडीने जो युं, त्यां तो तेणें तमने दीठा, त्यारें तेणें पोतामां स्त्रीत्व होवाथी नका पामी पोताना उढवाना वस्त्रथी उघाडां थइ गयेलां सर्व अंग ढांकी दीघां.
त
ने ते कहेवा लागी के ग्रहो ! मरण तो सर्व साधारण बे, परंतु तेमां पण नागली एवी हुं ते मने खावा विकटवनमां यावा उत्तम पुरुषनो समागम क्यांथी थयो ? त्यारे तो तमो तेनुं प्राश्वासन करी कहेवा लाग्या के हे मुग्धे ! तुने एवं शुं दुःख बे ? के जे दुःखथी तुं गला फांसो खाइ मरवा इडे बे ? ते वचन सांगल। कन्यायें विचार करचो के हो ! या नाग्यशाली पुरुषना मुख दर्शनथी तथा तेमना वचनश्रवणथी, मारुं मन अत्यंत संतुष्ट थइ जाय ले. या मारी दृष्टि पण अनिवार्यरीतें ते पुरुष सामीज वारंवार दोडे बे. वली या पुरुषना स्पर्शथी मारुं खखं शरीर रोमांचित थ गयुं बे. तेथी मुने एम लागे के. मारो पति श्रीबल तो नहिं होय? परंतु ते होय नहिं. कारण के ते पुरुषनुं याहिं याववुं संभवे नहिं ? वली विचार करे छे, के कर्मनुं वि चित्रपणुं बे, माटे यावे पण खरा ? ते माटे हुं या पुरुषने मारी सर्व बाबत कहि तो यापुं, जेथी मारुं धारेलुं जे तत्त्व बे, ते पोतानी मेलें सम जाइ वशे ? एम विचार करी ते सुलक्ष्मणा कन्या गजद कंठथी कहेवा लागी के हे सत्पुरुष ! पोताना मुखथीज पोतानी वात करवी ते उचित नथी, तो पण आप माननीय बो, तेथी हुं माहारुं जे वृत्तांत कहुं, ते सांजलो. पद्मखं नामा नगरने विषे महसेनराजा नामा एक राजा बे, तेनी पद्मा नामा स्त्री बे. तेनी ढुं सुलक्ष्मणानिध कन्या बुं. हवे पुंद्रपुरना राजाना श्रीब ल कुमार नामा पुत्रना गुगलो में नाटना मुखथी सांजल्या हता, तेथी मारी तेने वरवानी वा थइ. त्यारें मारा पितायें मारा अभिप्रायथी ते श्रीबल साथेंज मारो संबध करेलो बे, तेथी हुं माहारा विवाह कालनी वाट जोइ बेवी हती. हवे एक दिवस हूं ज्यानने विषे क्रीडा करवा गइ हती, त्यां मारुं