________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ३६७ गुप्त सिझनां सांजली तमोयें तेनुं साहाय्य कर, कबूल कस्युं. पनी ते श्रीगुप्तति ६, विद्या साधननी सर्व सामग्रोने ग्रहण करी कालि चतुर्दशीने दिवसें तमोने साथें लश्ने एक स्मशानमां गयो.अने त्यां जश् एक मंमल बनावी त्यां मंत्र साधवा वेतो. त्यारें तमें जे हता, ते हाथमा तरवार लश्ने उना रह्या. एवामां तो मोहोटी माढोथी कराल ने मुख जेठे, विजलीना प्रकाश स मान लाल नेत्रवालो, कृत्तिका, तरवार, खड्ग, मनुष्यनी तुंबली, जेणें हाथमां लोधां , महोटा उदरवालो, काजलना पर्वत समान श्यामरंग वालो, जेणें माणासना मुंमकानी माला पहेरी, एवो एक पिशाच याव्यो, तेणे आवीने मंत्र साधवा बेठेला ते श्रीगुप्तने केशे पकडी खेंचवा मांमयो, ते केश पकडी खेंचता एवा ते पिशाचने जोड्ने तमो तेनी सामा दोड्या, त्यां ते पिशाच तेने लश्ने लाग्यो, पबी बागल पिशाच अने पळवाडे तमें, एम बेदु जण दोडवा लाग्या. एवी रीतें दोडतां दोडतां महावनमां श्राव्या, त्यां तो सवार पडी गइ. तेथी ते पिशाच पोताना स्थान प्रत्ये चाल्यो गयो. ज्यां थोडी वार जुवो, त्यां तो तमें पिशाचने के श्रीगुप्तने कोइ पण तेकाणे दीना नहिं. त्यारें तमो चोतरफ जोवा लाग्या, अने तेम जोतां जोतां केटलेक दूर गया, परंतु त्यां पण तमने श्रीगुप्त के पिशाच को मत्यु नहिं, त्यारें तमो मनमा अत्यंत खेद पामी विचारवा लाग्या के अरे ! ए पिशाच अने श्रीगुप्त, बेतु क्या जता रह्या हशे? ज्यां एम विचार करो बो, त्यां तो तो त्यांथो जरा दूर, विलाप करीने रुदन करती कोइएक कन्यानो शब्द सांनव्यो, तेथी शब्दानुसारे ते कन्या ज्यां रुदन करती हती त्यां गया, त्यां तमें एक दोरडाथी गलामा फासो नाखी, ते दोरडाने एक महोटा वडनी माले बांधीने मरवा तैय्यार थयेली एक कन्याने जोइ. तथा वली हे दिक्पालो! तथा हे वनदेवीयो! मारा पितायें तो मने श्रीबलराजाने वाग्दानथी आपेलीज हती, परंतु मारा मंदना ग्यने लीधे तेनाथी मारूं पाणिग्रहण थयुं नहिं ? तेथी हवे हुँ गलाफांसो खाइ मरवा इतुं , तो हवे आहींथी मरण पामी जे कोश्काणे ढुं अवतार लढुं, त्यां पण मारो ते श्रीबल राजाज स्वामी थाजो. अने हवे ते नवमां श्रीब लराजाने मारा स्वामी थावामा हालनी पेठे विघ्न थवा देशो नहिं. एज हुँ