________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ३६५ तथा हाटोने नांगतो, तोडतो, ज्यां ते बेदु नाश्यो न ना ले, त्यां आव्यो. अने तुरत ते दरवाजो तोज्यो, त्यारे त्या उना रहेना लोको तो जलदो पोतानो जीव लश्ने नागी गयां, परंतु ते बेदु जाश्यो तो त्यांने त्यांज उना रह्या. हवे अत्यंत चिंतामां पडेला चंराजायें खेद पामी गाम मां पटह वगडाव्यो के था गाममां एवो कोई शूरवीर जे, जे या मदो न्मत्त हस्तीने बांधे ? ते सांजली वंध्य जे हतो, ते जलदी हाथीने बांधवा तैय्यार थयो, अने पनी तेणें ते हाथीनी पासें जइबपरिकर थर, ते हाथीने जोरथी हाकल्यो, त्यां तो हाथी जे हतो, ते प्रथम मदमां तो आवे लोज हतो तेमां वलो ज्यारे हाकल्यो, त्यारें तो महा क्रोधायमान थश्तेनी सामो आव्यो. परंतु गजशिकाकुशल एवा ते वंध्ये युक्तियें करी तेगजने आडो अवलो खूब नमाडी घणोज खेद पमाडी वश करी लीधो. पनी जेम को साधारण माणास को एक बोकडाने तेना स्थानक पर पकडी लावीने बांधे, तेम तेणें ते हाथीने लावी बालानस्तनमां बांध्यो. आई ते वंध्यनु उत्तम परा क्रम जोड्ने गामना रहेवासी सदु कोइ लोको जय जय शब्द करवा लाग्यां. पड़ी ते महापराक्रमी एवा वंध्यने चंराजायें तुरत मानपुरःसर पोतानी पासें बोलावी बासन उपर बेसारीने कह्यु के हे पराक्रमी पुरुष ! था तारा पराक्रमने जोस्ने ढुं अत्यंत खुशी थयो बुं. माटे हाल तारे जेवू जोयें, ते वरदान माग्य. त्यारें राजाने प्रणाम करी ते वंध्य बोल्यो के, हे महाराज ! आपनां जे मने दर्शन थयां तेज, महोटो लान थयो ? वली पाप जेवा राजानी अम जेवा लोकोने जो सेवा करवी, तेज परम वरदान ले. ते सांजली मुनिने आपेला दानना प्रनावथो राजायें ते बेहुने एनी बाथी पण वधारे पगार थापी सेवक करी पोतानी पासें राख्या. एवी रीतें चिरकाल सुख जोगवीने ते बेदु, कालधर्मने प्राप्त थ युगलीया देव थश्ने अवतस्या, अने ते दाननुं अनुमोदन कर नारी एवी जे कन्या हती ते आ लोकनां सुख नोगवी मरण पामी तेज क्षेत्रने विषे ते बेदु युगलीया पुरुषनी स्त्रीयो थश्ने अवतरी. त्यां पण ते चारे जण कुरुक्षेत्र संबधियां जेटलां दश कल्पवृदो सुख आपे, एटलां सुखोने तथा जेमां राजशेष नथी एवा अहमिंपणानी सरखां सुखोने एकदेश कनत्रण पल्योपमना आयुष्य पर्यंत नोगव्यां. त्यांथी काल करी ते