________________
३६४ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. नत्तम दानथी तमारा सर्व पापनो प्रलय थइ गयो, तथा तमोयें स्वर्गनां सुख पण संपादन कस्यां. ए निचे जाणजो. कारण के जे लक्ष्मीथी सुपा त्रमा दान देवातुं नथी, ते कदाचित् लक्ष्मी घणी होय, तो पण शा कामनी ? या प्रमाणे तेच्यें दीधेला दाननी प्रशंसा करी बेदु कन्या घेर गश्यो. आवी रीतें श्रमाथी दान देनारा ते वंध्य अने शंबरें तथा ते दानने अनुमोदन करनारी एवी ते बेदु कन्यायें दृढ एवं पुण्य नपा र्जन कयु. अर्थात् ए चारे जणायें प्रौढ एवं पुण्य उपार्जन कयुं. कह्यु ने के ॥ श्लोक ॥ आनंदाश्रूणि रोमांचो, बहुमानः प्रियं वचः॥ किंचा नुमोदना पात्र, दाननूपणपंचकम् ॥ १ ॥ अर्थः-जे दानने देती वखतें प्रथम तो दान देनारनी चकुमां हर्षे करी तत्काल जल जरा आवे. वीजुं वली दान देनार माणसनी दान देती वखतें सर्व रोमराजि विक श्वर थाय, त्रीजुं दान देनार, वहोरवा आवेला मुनिने जोश, ते मुनिनुं मान करे के अहो मुनिराज ! पधारो, पधारो. चोथु दान देनार मनुष्य, दान आपीने वहोरवा आवेला मुनिने अत्यंत मीतां वचन कहे के, हे मु निवर्य ! आ दान लश् आ मारो महोटो अनुग्रह कस्यो, अने मने कता र्थ कस्यो. पांचमुंजे दान देतो होय, तेनी अनुमोदना करे के अहो! धन्य ने तमने ? जे आ प्रकारे उत्तम पात्र जो दान आपो बो ? आ पांच वानां जे जे, ते दाननां नूषण जे.
हवे ते वंध्य अने शंबर ते महामुनिने दान दइ ते दाननी अनु मोदना करता करता त्यांथीचाल्या. ते अनुक्रमें पोतें जावाधारेला कांचन पुरें आव्या. ते गामनी बाहेर उद्यानमां एक आम्रपद हतो, तेनी नीचें विश्राम लेवा बेठा, एवा समयमां तो ते नगरने विषे ते गामना राजानो पट्टहस्ती मद चडवाथी बूट्यो अने तेणे गाममा घणुंज तोफान का, तेथी महोटो कोलाहल थइ गयो. ते कोलाहलना शब्दने आम्रवदनी नीचें बेठेला वेदु नाश्योयें सांजल्यो, अने ते सांजलीने तुरत ते बेतु नाश्यो विचार करवा लाग्या के अरे ! था गाममां अवडो महोटो कोलाहल केम थाय ? चालो आपणे जोयें. एम विचार करी ते बेदु जण तत्काल नगरमां ावीने ते गामना राजाना राजमहेलना दरवाजा पासे उना रह्या. तेवामां तो ते हाथी पण केटलां एक घरोने