________________
ՅԱՆ
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
माटे में मारे गाम जाएं! यावां वचन सांगली महसेन बोल्यो के हे पराक्रमी मित्रो ! हुं तो आपनो ताबेदार सेवक बुं, माटें कृपा करी खापें जे मने राज्य प्राप्युं, ते हुं अंगीकार करूं बुं. परंतु माराथी आपनो वियोग सहन नहिं थाय ? परंतु धुं करूं, जे बन्युं ते खरुं ? खने हे मित्र ! खापें मुने जे कां शिखामण थापी बे, तेज प्रमाणें हुं वर्त्तिश, तेनी sis पण चिंता राखशो नहिं.
-
"
हवे ते गिरिसुंदर तथा रत्नसार ए बेहु जाइयो पोतानी सायें लइज वामाटें केटलुंएक सैन्य तैय्यार कररी गांधारपुरथी पोताना देशतरफ जावा निकल्या. मार्गमां चालतां चालतां जे जे देश, गाम वगेरे आवे बे, ते ते देश, गाम वगेरेना राजा, एबेदु जानुं पूजन करे बे ने रस्तामां चालता एवा ते बेनुं विमानमां बेसी आकाशमा रहेला एवा विद्याधर तथा देवता, दर्शन कश्या करे बे. एवी रीतें ते बेडु नाइ, गाम, या राम, नदी, पर्वत, तेने जोता जोता अनुक्रमें पोताना पुंद्रदेशमां याव्या, धने त्यांची वली शोनायें मनोहर, श्रेष्ठ ने पुरजनो जेमां एवा पुंद्रनग रमां श्राव्या. हवे कोई माासना मुखथी घणा दिवसथी जुदा पडेला एवा गिरिसुंदर तथा रत्नसारना ऋद्धिसहित प्राववाना समाचार सां नली, अत्यंत हर्षायमान थर शतबलनामा युवराजें सहित श्रीबलराजा म होटा खामंबरथी ते पोताना पुत्रोने मलवा माटे याव्यो. घने त्यां ते बेहु राजा पुत्रोने पोताथी पण वधारे संपत्ति लइ यावेला जोइने मनमां घणुंज याश्वर्य पाम्या. अने तेउनी प्रशंसा करवा लाग्या के ग्रहो हे पुत्रो ! तमोयें मारा कुलने घणुंज दीपाव्यं बे, घने तम जेवा पुत्रो तो कोइक श्रम जेवा नाग्यशाली पुरुष हशे, तेनेज हशे ? एम तेमनी प्रशंसा करी. पीते बेहु पुत्रोयें पोताना पिताने साष्टांग नमन कयुं. त्याऐं ते बेहु पितायें पोताना पुत्रोनुं दृढ आलिंगन कस्युं. ते वखत मोहोटा एवा मां गलिक तूर्योना घोष, गीत, नृत्य, तेणें करी सुंदर ने सर्वजनना मनने विस्मय पमाडे, एवी वधाइ प्रवृत्तवा लागी अने ते पुत्रोने जो पुरना रहे वासी आबालवृद्ध पर्यंत सर्व जनो, अनिर्वचनीय एवा यानंदकंदने प्राप्त थयां. पी सर्व लोक सहित श्रीबल राजायें गाजते वाजते ते पुत्रोनो पोताना नगरमा प्रवेश कराव्यो. पढी ते बेदु कुमार, पोताने घेर जइ पोत पोतानी