________________
३५४ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. माटे मारी साथै आवेलो जे. एम कहीने वली ज्यां ते मल्यो हतो, ते व गेरे सर्व हकीगत कही थापी.
ते गिरिसुंदरने रत्नसार राजायें जोयो, के तुरत पोतानो जाणे वडील नाइज होय नहिं? तेम जोयो. अने तेनी पर परमप्रीति थइ, अने पडी पूर्व जन्मनो स्नेह होवाथी तेने वारंवार जोड्ने ते रत्नसारनो आखो दिवस एक घडी जेवो चाल्यो जावा लाग्यो. कयुं , के ॥ श्लोकः॥ मृगामृगैः संग मनुव्रजति, गावश्च गोनिस्तुरगास्तुरंगैः ॥ मूर्खाश्च मूर्वैः सुधियः सुधीनिः, समानशीलव्यसनेषु सख्यम् ॥ १॥ अर्थः-मृग जे , ते जो नलो पडेलो होय, तो बीजा पशुन साथै जातो नथी, परंतु जो बीजा मृग देखे , तो तेनी साथें चाल्यो जाय . गाय पण पूर्वोक्त रीतें गायनी साथें जाय जे, तेम तुरग जे , ते तुरगसाथें जाय . बुद्धिमान जे ले, ते बुद्धि मान् साथें जाय जे. तेम मित्रपणुं पण जेमां पोता समान शील व्यसन होय , तेनी साथेंज थाय ॥ १ ॥ एम रत्नसारना केटला एक दिवसो गिरिसुंदरने जोतां जोतां आनंदमांज गया. एम करतां पूर्वे यदें कयुं हतुं के हे रत्नसार ! जे तारा नाइनो तुं शोध करे , ते नाइ, तुने एकमासनी अंदर मलशे, परंतु ते मास तो व्यतीत थ गयो, त्यारे ते विचारवा लाग्यो के अरे! ए यदें जे कयुं हतुं ते तो कांश सत्य थयुं नहिं ? माटे देवनी वाणी पण खोटी थाती हशे गुं? अरे ! मुने तो मारा चा तृवियोगना दुःखनो पारज आव्यो नहि.अने देववाणी पण ज्यारें खोटी थइ, त्यारे हवे मारे तेने मलवानी आशा पण राखवा जेवू नथी. माटे अावा घ्रातृवियोगजन्यकुःख सहन करवाथी अग्निमां पडी बली मर, सालं , तेथी था बेदु जाने काष्ठनी चिता रचवानुं कहुँ ? एम विचार करी ते सर्व विचार, पोताना मित्र पांथजनने तथा रूपांतरथी रहेला गिरि सुंदरने कही याप्यो. आप्रमाणे सर्व अभिप्राय ते रत्नसार राजानो सांजली रूपांतरधारी गिरिसुंदर कुमार बोज्यो के हे सुझजन ! थाप जेवा ज्ञाता पुरुषने आम जे बोलq, ते नचित ने गुं ? ना नथीज. वली हे महाराज! गुन्न एवा आपना गुणोथी आकर्षित चित्तवाला एवा मने कर्मरूप पवनें फेंक्यो ,तेथी हुँ आपनी हाजरीमांधावी पज्यो .अने आप पण मुने को माणास, देशांतर जर थावेला पोताना ज्येष्ठनाइने स्नेहथी जेम जुवे, तेम