________________
पृथ्वीचंद ने गुणसागरनुं चरित्र.
३५३ ते पीलवारूप दुःखें करी पोतामां सहजनावथी रहेला स्नेहने ( तेलने) बोडी दीये बे, तेथी ते पीलाइ रहेला तिलने सहु कोइ खल ( खोल ) कहे बे. परंतु में तो अमारामां रहेली शुत्रताने प्रचंम एवा मुशलाघा ती वधारे उत्पन्न करीयें ढैयें, धने प्रहाररूप दुःखथी साहजिक सुत्रता रूप स्नेहने बोडता नथी. बोडता नथी एटलुंज नथी, परंतु अमारी पर जेम जेम वधारे प्रहार पडे बे, तेम तेम खमारी शुत्रता वधतीज जाय बे. ते माटे हे लोको ! मोने 'कलम' एवे नामें जाणो. अर्थात् जे गाढ दुःख थवाथी स्नेह बोडे बे, ते खल बे, घने जे गाढडुःख थवार्थी स्नेह बोडे नहिं, परंतु स्नेहमा वधारो करे, ते उत्तम ते. माटे हे पांथ ! कृपा करी
तमारा मित्र राजाने मेलावो. त्यां जइ तेमने मली हुं पण तमारी पढें तेमनी सेवा करीश. वली हुं त्यां यावी तेमनो हाल जे क्लेश बे, ते क्लेश मटा डीने राजी करीश ? अने ते निःश्वास नाखी होनिश वारं वार गिरिसुंदरनुंज स्मरण कस्या करे बे, ते स्मरण पण मूकावी दश ? ते सांगली महसेन बोल्यो के हे सुज्ञ ! जो एम करो, तो तो हुं जाएं जे तमोयें मुने जीवित दान प्राप्यं, कारण के ते राजा मारा अंतरंग मित्र होवाथी मने पल तेना जेटलुंज दुःख थाय बे. एम कहीने ते बेदु जण, एक बीजाना हाथ पकड़ी गांधारपुर तरफ चाव्या. हवे ते महसेन, गिरिसुंदरनी सायें चाल्यो जाय बें, परंतु तेणें या गिरिसुंदर बे, एम तेने उलख्यो नहिं. कारण के ते गिरिसुंदरें पोतानुं रूप सिनी यापेली रूपपरावर्तन विद्यार्थी फेरवीने का पडीनुं रूप ग्रहण करयुं हतुं.
हवे ते बेडु जण, चालता चालता गिरिसुंदरपासें रहेला चंद्रहास्य खड्गना प्रजावथी गांधारनगरमां यावी पहोंच्या. अने ते पी बीजे क्यांहि न जतां एकदम राजदरमां खाव्या. त्यां राजगादीपर वेठेला पोताना नाइ रत्न सारने जोइने गिरिसुंदर, अत्यंत खुशी थयो. अने मनमां जाएयुं जे हो !
मारो नाइ रत्नसार तो मने उत्तम हालतमां मव्यो ? हाश, हवे मारी सर्व चिंता नाश थइ गइ. अने रत्नसार राजायें तो ते गिरिसुंदर कुमारने तेनुं रूपांतर होवाथी उलख्यो नहिं. तेथी पोताना मित्र महसेनने पूछे बे के हे मित्र ! या तमारी साथें कोण पुरुष यावेलो बे ? त्यारें ते कहे, के महाराज ! कोइएक पांथजन बे, ते खाहिं खापना दर्शन करवा
४५