________________
३१६
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
तथा परिणामें विरसपणुं होवाथी, ते स्त्रीसंगनो त्याग करवोज जोइयें ? एम ढुं सो वखत विचारुं बुं, तो पण ते हरिणाही स्त्रीने मारुं अंतःकरण वि स्मरण करतुं नथी || १ || बली पण जुड़े के जुगारीने बंधन प्रहार व दुःख थाय बे, तेम प्रापणने पण नरकने विषे दुःख थाशे ? माटे हे मित्र दुःखना समूहमां श्रापणे आपणा जीवने नाखवो, ते कांइ मने योग्य ना सतुं नथी. माटे प्रापणें संयम लहियें. ए प्रकारें ते पद्मोत्तर राजानी वाएं। सांजलीने हरिवेग बोल्यो के हे मित्र ! मारा मनमां पण घणाक कालथी या पनी पेठें संयमेवा रहे, परंतु यापने विषे मुने प्रेमनो प्रतिबंध होवाथी ते प्रेमें मने रोकी राखेजो बे. मोहमार्गने प्राप्त थवा इहता एवा जीवने स्नेह बे, ते वजन सांकल समान वे. तेथी ते स्नेहसांकल जीवने मोह पामवा देती नथी, जुने श्रीवीर भगवान् ज्यां पर्यंत या पृथ्वीपर रह्या, त्यां पर्यंत गौ तम गणधर कांइ केवल ज्ञानने प्राप्त थया ? ना नज थाय. माटें हाल पूर्वे धारा प्रमाणें बेदु पुत्र प्राज्य एवा राज्यनारना धुरने धारण करवा योग्य या बे, तेथे तेने ते राज्यनार सोंपीने व्यापणे ज्ञानी गुरुपासें जाइयें ? एवी रीतें ज्यां वेडु मित्रो विचार करे बे, त्यां तो तेमना वनपालके यावीने विनति करी के हे स्वामिन् ! यापणा कुसुमाकर नामना उद्यानने विषे श्रीगुणाकर सूरिना शिष्य श्रीरत्नाकरसूरिये पाच धारेला बे. ते सांगली हर्षायमान थयेला ते बेदु राजान्यें ते वनपालकने वधामणीमां घणुंक इव्यापी दीधुं. अने अंतःपुर, परिवार, गज, रथ, तुरंग, नट, तेना लोयें करी तथा सामंत, सेनापति, श्रेष्ठी, सार्थवाह, तेन्ना वृंदोयें कर युक्त एवा ते, सर्वसिहित कुसुमाकर नामा उद्यानमां गुरुने वांदवा माटें याव्या. दूरथी दृष्टिगोचर थयेला गुरुने जाली तुरत पोतानां राज्यचिन्हो नो त्याग करी पंचानिगम साचवी हर्षे कर रोमांचित जेनां वनां थयां बे एवा थका गुरुने वंदन करीने पोत पोताने योग्य एवां स्थान पर बेठा. पढी गुरुयें पण सुधारस समान देशना देवानो प्रारंभ कस्यो. ते जेम के:
हे नव्य जनो ! दुःखें मजे तेवा मनुष्य जन्मने पामीने ते मनुष्यायुने विषे उत्तमजनोयें तो कांही पण मोक्षसाधन करवुं. कारण के फरीने ते मनुष्यनो जन्म मलतो नथी. माटें तेने, वृथा संसार रूप पाणी वलोववामांज खोवो नहिं. वली सुज्ञजनायें जे कां सुकृत कार्य करवानुं होय, ते या देहथी