________________
३०२ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. वादलांउथी घेरा जाय , तो ते निस्तेज थइ जाय . तेमज एक जण कदाचित् शूरवीर होय, तो पण ज्यारे तेने जाजा सुनटो वींटी लीये ने, त्यारें तेनो परानव थया विना रहेतोज नथी. हवे या प्रकारनी सर्व वात, त्यां नजीक उनेला पद्मोत्तर कुमार सांजली के तुरत ते बोली उठ्यो के हे दूत! तुं अवलां तथा रजोगुण नरेलां वचन केम बके ले ? अने तुं कहे जे के हुँ मारा स्वामीनो नक्त , ते पण खोटी वात डे, कारण के जो तुं स्वामि नक्त हो, तो तारा स्वामीनो तथा तदनुयायीनो जेथी नाश थाय तेवां कटु वचनरूप संदेशो शामाटें कहे? वली तुं मूर्वशिरोमणि पण बो, केम के तें जे हस्ती वगेरेना दृष्टांत पाप्या, ते पण समज्या विनाज याप्या ले. जो. एक गंधहस्ती जे होय , ते बीजा हस्तीयोने मारी नाखे , अने ते हस्तीने वली एकलो सिंहज मारी नाखे ,अने ते सिंहने वनी एकलो शरजनामा पदी मारी नाखे डे, एम तारताम्यपणाथी एकथी एकनुं बल वधारेज होय . वली ने कह्यु के एकला शूरवीरने सुनटो मारी नाखे, पण अतिबलवान मुनट, नर्ले एकलोज होय, तो पण ते, तेथी अल्पबल वाला सुनटोने मारीज नाखें . तेथी तारा कहेला पूर्वाक्त सर्व दृष्टांत अनुप युक्त जेवा देखाय . माटें सिंह समान पराक्रमवाला जे अमो छैये, ते शृगाल तथा श्वान समान तारा स्वामी विपुरराजा प्रमुख राजकुमारोथी कोई दाडो नय पामनाराज नथी. अने श्वानो जे , ते बदुज जष्या करे डे, परंतु ते कोश्ने करडी शकता नथी. अने हे दूत ! हवे जो जाजु केहे वरावतो हो, तो जे शूरवीर न बतां माननंगनीरू होय, तेन्यें तो आ स्वयंवर मंझपमां आवज नचित नथी. वली आहिं आवनारा अमोने रा जकुमारोने तो प्रथम जाणवुज जोश्ये, के स्वयंवर मंझपमां जे कन्या दशे, ते तो कोइ पण एक वरनेज वरशे ? तेम जाणतां बतां ज्यारे पोताना उर्जा ग्यथीज पोताने ते कन्या न वरे, त्यारें तेमां तेनुं माननंग ते शेनुं थयुं क हेवाय? ना नज कहेवाय. माटें तारो स्वामी विर राजा जे , ते चित्तने विषे मफतनो खोटो परानव माने ? तेथी तो स्पष्टरीतें एम जणाय ,के ते पंमेकाची बुद्धिवालो माणास ,तेमज वली तेणें पोताना हितचिंतक एवा माह्या मंत्रियो पण राख्या नथी. वली हे दूत ! तारा स्वामी विउर रा जानुं नाक तो ज्यांथी मारा गलामांया कन्यायें वरमाला आरोपण करी,