________________
១០០ जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. पस्वीयो रहे ले. ए सांजली कुमार, पोताना सैन्यना माणसोने कहे , के हे सैनिको ! तमो या सर्व महर्षियोने को रीतें उपश्व न थाय, तेवी रीतें अश्ववगेरें वाहनोने बांधी यथावकाश निवास करो. अने हुँ तो या तपो धन एवा तपस्वीजनोना चरणतुं पूजन करी पाप तापने टालवा इच्चें बु. पडी सैन्यना जनोयें कुमारना कहेवा प्रमाणे त्यां निवास करयो. त्यार पनी कृतकृत्य एवो ते कुमार, ते तपस्वीनाआश्रममांगयो. त्यां केटला एक माथा पर जटाने धारण करनारा, वल्कल वस्त्रने पहेरनारा, सूर्यसामा वे हाए करी नना रहेला एवा १६ तपस्वीयो बेग हता तेनां दर्शन कस्यां तथा पद्मास नथी बेठेला, सूका काष्ठोथी देदीप्यमान, अनिने तृप्त करता, दोना क्या रामां जलने वालता एवा कुमारतापसोनां पण दर्शन कस्या. पडी अनुक्रमें घासना कुबामां दर्नना आसन पर बेठेला, निर्मल मुखवाला, परमशांतमूर्ति मान् एवा ते तपस्वीना कुलपतिनां दर्शन करयां.ते करीने कुमारे तेने नमस्कार कस्यो. त्यारे कुलपति पण धर्माशिष यापीने ते पद्मोत्तर कुमारने पोतानी पासें वेसास्यो. अने तेनां नाम, गोत्र वगेरे पूड़यां, त्यारे कुमारे तेने पोता नां नाम, गोत्र, वगेरे सर्व कही आप्यां. ते सांजली कुलपति कहे जे, के श्राप नत्तम एवा राजकुलमा उत्पन्न थयेला होवाथी मोहोटा मागस डो? माटे अम लोकोने आतिथ्य तथा अर्घदान करवा योग्य बो. एम कहीने पोतानी पर्णकूटीमांथी एक अत्यंत स्वरूपवाली कन्याने बोलावी अने तेने ते कुमारनी आगल उनी राखी, वली ते राजकुमारने योग्य एवां वस्त्रान रणादिको पण पर्णकूटीमाथी मगावी, कुमारनी आगल मूक्यां, अने कह्यु के हे चतुराश्रमी जीवोना गुरु ! तमो अमारा अतिथि बो, तेथी तमाळं यातिथ्य करवा माटे मारा प्राणथी पण वन्नन अने राजाधिराजने योग्य एवी था कन्याने, तथा तमारी पासें मूकेला वस्त्रानरणादिकोने पण अंगीकार करी अमारा मनने अाव्हाद करो. अने तमो सुकुलीन तथा गुरुनक्त बो, तेथी अस्मर्गनी प्रार्थना नंगमां जीरुज हशो ? तेथी अमोयें आपवा धारेली कन्यानो तथा वस्त्र मुकुट वगेरेनो स्वीकार करो.
हवे कुमार ते सर्व वात तो सांजली, पण ते कन्याने जोइने विस्मय पामी गयो. अने विचारवा लाग्यो के अरे! आ ते गुं नारी दशे ? के आते \ मूर्तिमती चंचंडिकाज हो ! के आ ते गुं चांचव्य बोडी उनी