________________
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.. अवच संजीवणी जीवं ॥ १ ॥ एम उखमय विलाप करती राणी पुत्रने कहे , हे वत्स ! तुं घणां वरस जीवो. सुखी था. हुँ मंदनाग्यणी तारी वधामणी कोने आपुं ? एवा समयमां तडफडतो ते बालक नदीनी वेलुमां लोटतो. त्यारेंराणी तेने पगे जालीने दीन वदनथी कहे , हे नदी माता! हुँ तारे शरणे आवी बु. माटे जे नमे तेनी उपर करुणा राखवी. तमे मारा सुत उपर अने महारी उपर करुणा राखो. हे ज्ञानदृष्टिवाली ! जो मारुं शियल पृथ्वीने विषे निष्कलंक होय तो ज्ञान दृष्टं करी जोड्ने जे रीतें हुँ बालकने पालुं ते उपाय आचरो. एटले नवा हाथ आवो, एवं राणी यें आक्रंद करतां कह्यु. त्यारे दयावंती सिंधु देवीयें, देदीप्यमान सुंदर एवी बे बादुलता प्रगट करी. एटले शियलना महिमायें बे बादु नवा थाव्या. राणीनी वेदना मटी. अमृतरसें सिंच्यानी पेठे नवं सुख अनुनवती बे हा थें पुत्रने से उत्संगे बेसाडती हवी. अने नदी देवीनी स्तुति करवा ला गी के, हे देवी, तुं चिरकाल जय पामती रहे. तुं निःस्वार्थ हितकारी बो. कुखी! दीन अनाथ एवी जे ढुं तेने हे स्वामिनी ! तें जीवाडी पण आ वडी आपदामां पडीने मारे जीववे शुं ? परंतु या दीप्तिवंत बालकने आश्र य विना एकलो क्यां मूकुं ? या पुत्रना जन्मथी नगरमा राजा महोटो न त्सव करत. माटे धिक् पडो विधात्राने के जेणे आQ कयुं! ॥यतः॥ रऊं ति जाव कऊ, कयका उऊणुचमंति ॥ जे ते कारिम नेहा, हाहा धी निग्घिणा पुरिसा ॥ १ ॥ अर्थः-जे कार्य होय त्यां सूधी राजी करे , अने कार्य सरे त्यारें उर्जननी पेठे कुःखदायी थाय , एवो कारिमो स्नेह जेमनो ने, ते दयाहीन पुरुषने धिक्कार होजो. ___ एम कहीने पनी धर्मनावना करवा लागी, जेमना मनोरूपी घरमां कामरूपी पिशाच वसतो नथी. एटले जेमणे मनमाथी कामने काढी ना ख्यो ने, तथा बाल पणाथी जे शियलबत पालती हशे, ते साध्वीने मारो नमस्कार होजो. जो ढुं कुंवारी थकीज साध्वी थर होत तो बावडं रख न पामत. एम पोतें रुदन करती वनना जीवने रुदन करावे. ___एवे समये तेने कोइ तापसें दीठी. पूर्व पुण्योदयें करी ते तापस कला वती पासे याव्यो. तेने जोश तापस विचारे ने के, ए स्वर्गनी देवांगना छे, किंवा विद्याधरी ,किंवा किन्नरी जे. एम घणी वार विचारीने पोताना