________________
9GO
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
करे बे. इष्टमित्र जे बे, ते पोताना करेला कर्मने अनुसारें कर्म जोगवतां थकां का का मरण पाम्याज करे बे, तेने यापण कोथी राखी शकातां नयी. ते माटे विद्वान् पुरुषो बे, ते कोइ पण जनने विषे प्रीतिज करता नथी. जु ! एवो ते कोण मूर्ख होय, के जे सम्यक्कथी अनंतसुख संतान दायक एवो मोह मली शके, एम बतां पण ते बोडी इंजाल समान संसारने विषे या सक्ति राखे ? वली एवो कोण मूढ होय, के तपने साध्य मुक्ति सुख बे ने तप ते पोताना स्वाधीन बे, ते तप न करतां तपावेला कढेलो जेवा संसारसुखने विषे श्रासक्त थाय ? वली हे नाईयो ! कारजलथी नरेलो जेम लवणसमुड् वे, तेम शारीरिक खने मानसिक वगेरे दुःखथी जरपूर था संसारसमुले. माटे तेवा संसारमां श्रज्ञानी विना कोण आसक्ति राखे ? वी स्वप्नमां मलेला निधाननी पठें संसारमां जे कां वस्तु दे, ते खोटीज ने, नित्य ने, तेथी या सर्वसंसारने खोटो जाणी हुं हवे श्रगण्यगुणग पालंकृत एवा श्रामण्यने स्वीकारीश ! ए प्रकारनं सूरसेन राजानुं वचन सांगली बोध पामेली एवी तेमनी मुक्तावली राणी कहे बे के श्रापें जे कां दालमां कयुं, ते सर्व सत्यज बे, कारण के या संसार सर्व मृगतृलाना जल जेवोज बे, तेथी यापें जे हाल संयम लेवानो विचार कस्यो, ते घणोज योग्य कस्यो, जुन आपणें जोग पण घणा काल जोगव्या. तथा सुह लोकोने पण परिपूर्ण रीतें संतोष्या ! सामंत वर्गने पण सुखाप्युं ! पुत्र प
थयो ! तथा ते वली महोटो पण थयो ! त्रण भुवनने विषे यापनो कीर्त्ति पटह पण वाग्यो ! जाजुं शुं कहियें परंतु यापणने मनुष्य जन्मने विषे या लोकना सांसारिक जोगोनुं सुख तो सर्व उपलब्ध थयुं, ले. माटे आपना कदेवा प्रमाणें जो यपणे मोद सुखदायक मनुष्य जन्मनुं फल रूप जे चारित्र बे. ते स्वीकारीयें, तो पढी आपने कोई पण पदार्थ प्राप्त
यो नहिं एम कहेवाय नहिं, अर्थात् हवे थापणे चारित्र जेवुंज उचित बे. तेथी हे नाथ! ते काममां हवे एक क्षणमात्र पण विलंब करवो जो इतो नथी. माटे चालो यापणे जलदी चारित्र न आ अघोर एवा सं सारसमुड्ने तरियें ? कदाचित् जो आपणे प्रमाद राखी संयम लेवामां विलंब करशुं, तो प्रापणने यावी सगुरुरूप सामग्री मलवी दुर्लन थशे ? ll श्रेयनां काममां विघ्नो पल पलें खावे बे ॥ यतः ॥ श्रेयांसि बहु वि