________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. २७ ज्यारें साजा थश्ने तेनुं प्रायश्चित्त करीयें, तेथी ते दोष सर्व निवृत्ति पामे, माटे आ अमोयें कह्यु, तेम करी शरीरनुं रहाण कस्य. अने धर्मनुं पण रहण कस्य. एम ते रोगी ब्राह्मणने कहिने ते वैद्यो तेनां माता पिता वगेरेने कहेवा लाग्या के हे नाश्यो! आ रोगी तो कांइ पण समजतोज नथ। माटे अपसमजु, रोगी अने गरीब एवा आ माणासनी तमारे उपेक्षा क रवी घटती नथी. तेथी तेने समजावी कहो, जे अमारा कहेवा मुजब ते
सड खाय ? अने तेम कारवाथी तमोने पण पुण्य अने यश प्राप्त थाशे ? ते सांजली तेना सदु संबंधी जनो कहेवा लाग्यां के हे वत्स ! या वे वैद्यो बिचारा परोपकारी देखाय , केम के तारा जेवा निर्धन माणासनो रोग मटाडवा माटे उसड देवा पोतें पोतानी मेलेंज बोलाव्या विना यावी उना रह्या , तथा ते उसडनुं कांश व्य पण मागता नथी ? माटे आ दयालु वैद्यो जेम कहे , ते प्रमाणे उसड ग्रहण कस्याथी तारो जो बचाव थाशे तो अमो पण राजी थारां ? अने हे नाई ! ते उसड खावाथी जो तुने पाप थाशे, तो ते पाप कोइ पण उग्र एवा तपे करी तुंमटाडीसकीश? एम घणुंज कह्यु, तो पण ते रुग्नहें मान्युं नहिं. त्यारे ते वैद्यो, एज गामना राजा पासे आव्या अने ते राजाने कहेवा लाग्या के महाराज ! अापना आ गाममा एक जन्मनो रोगी ब्राह्मण रहे . तेथी तेनुं नाम पण रुग्नज बे. हवे अमो कोइएक माणासना कहेवाथी मांजव्यु जे विशालानगरीमां गरीब, जन्मनो रोगी अने घणोज पुःखी, कोई एक ब्राह्मण रहे , तेना रोगो घणा उपायो कस्याथी मटताज नथी, ते सांनती मनमां दया लावीअमो तेनी पासें ाव्या अनेावीने अमोयें तेने उसड खावानुं कह्यु, तो पण ज्यारे तेणें न मान्युं, त्यारे पाडं तेना संबंधीजनो पासें उसड खावाने माटे घणुंज समजावी कहेवराव्युं, तो पण ते मानतोज नथी परंतु अमारा मनमां तेनी पर दया आवे , के तेने रोगथी मुक्त करवो. ते माटे आप तेने आहिं बोलावी अमारा कहेवा मुजब उसड खावानो तथा पथ्य पालवानो दुकम करो. अने हे राजन् ! अमो प्रतिज्ञा पूर्वक कहियें बैये के अमारा उसड खावाथी तेने जरूर सारूंज थाशे ? अने जो ते नहिं खाय तो ते थोडाज दिवसमां मरण शरण थप जाशे? ते सां जली राजायें तेने एकदम तेडाव्यो अने घणीज रीतें समजाव्यो, तो पण ते