________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. २४५ मुनिने उपहासथी कूरवचन कह्यां, तेथी तेने दारुण फल मन्युं, तो हे महारा ज! हुँ पण प्रषथी दूषित बूं, तो मारो ते केवी रीतें निस्तार था ? त्यारे मुनियें कह्यु के त्रण जगतना जनने मानवा योग्य, ब्रह्मचारी, सौम्य गुण युक्त एवा साधुग्ने विषे जे उर्ध्यान करवू, ते महोटुं पाप , ते पाप जे मटा डवू, ते तो गुरुपासे आलोग्ने अथवा मुनिपणुं पाचरीने थाय , ते शि वाय बीजी कोइरीतें थातुं नथी अने गुरुनी जे गर्दा ने, ते तो गुरुनी जक्ति विना मटती नथी. वली हे महानाग ! तुं तारा मनने विषे आ संसारनी असारताने नाव, अने मनने विपे वैराग्य लाव, कारण के
आ कामनोगनुं जे सुख , ते तो ऊर्गतिनेज देवावालुं ने अने आ देहा दिक सर्व संयोग जे , ते अनित्य जे अने मृत्यु जे ,ते तो 'अमुक दिवमें मरगुं,' एवा निर्धार न होवाथी आशानरेला प्राणीने अचानक लज जाय ने ? एम चितवन कर, सांसारिक सुखने तुब जाणी तेनो त्याग करी सुख दायक एवा संयमने ग्रहण कर.अने हे नाइ! पारकी निंदाने बोडी दे, मा यानो त्याग कर, कामनी तर्जना कर,मदने वार, बालसने बोडी दे, निर्मल एवा संयमने जज, कारण के संयमथकी कर्मरूप पांजराथी मुकाइ जवाय जे. आवां सुधासमान मुनिनां वचन सांजलीने हे पूर्णचंश्कुमार ! मारा शरी रगत जे मोहविष हतुं ते नाश पामी गयुं अने विवेकयी मारुं मन विकसित थयुं, त्यारे में चिंतव्यु जे ॥ यतः ॥ अद्याऽचिंत्यमहाफलेन फलितोमानुष्य कल्पफुमः, संसारांबुधिमऊनात्तु कलितं सद्यानपात्रं मया ॥ विद्याद्यां बरगामिनी शिवपुरे गंतुं च लब्धा मया, सत्साधुर्यदयं तपःऋशवपुः प्राप्तो मदीये गृहे ॥ १॥अर्थः- तपें करी कश बे शरीर जेनुं एवा आ रूडा साधुवर्य मारे घेर पधास्या, तेथी हाल मारे मानुष्यरूप कल्पवृद महा फलें करी फल्यो ! संसारांबुधिमां मूबता एवा मने गुरुरूप वाहाण हाल अपलब्ध थयुं. अने शिवनगरप्रत्ये जवानी आकाशगामिनी विद्या पण मने मनी ? ए प्रकारें प्रमोदने प्राप्त थयेला में, श्रा संसारने असार जाणी मारी सर्व स्त्रीयोने बोध कस्यो, तेथी वैराग्य पामेली एवी सर्वस्त्रीयो सहित घjक इव्य हतुं ते सात क्षेत्रमा वावरी, मुनियोना गुरु एवा श्री सिंहसेन नामा सूरिनी पासें जर, दीक्षा ग्रहण करी. अने ते गुरु वर्यना गुरु प्रसादथी या गुणरूप लक्ष्मीने प्राप्त थयो ढुं॥ यतः ॥ टो