________________
१४
जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. के अरे उष्ट ! आवा पराक्रमें करी मने साधवानी ना करे ? एम कहीने लाकडीना प्रहारें मूर्जित करी तेने स्मशानमांथी बाहेर काढी नाख्यो. पनी सवार थइ गई तो पण ज्यारे ते आव्यो नहिं, त्यारे तेना मा मायें विचास्युं जे सवार तो पडी गइ, पण गणधर केम आव्यो नहिं ? चाल, ढुं स्मशानमा जइ तपास तो करूं ? एम विचारी त्यांावी तपास करी ज्यां जुवे, त्यां तो स्मशानथी बाहेर पडेला ते गणधरने जोयो अने दया आणी स्वस्थ करीने घेर आण्यो अने उसड वेसड करी साजो करी तेनुं जयशेखरनामा जे गाम हतुं त्यां मोकल्यो. पनी तेणे घेर आवी पोतानी सर्व बिना कही बता वी. ते वात सांचलनारायें तेनी समद तो तेनुं आश्वासन कयुंपण पडीथी तेनुं "नि ग्यशेखर' एवं नाम पाड्युं. अने सदु को ते नामथीज बोलावा लाग्या. तेथी अत्यंत लगा पामी ज्यां त्यां पोतानी निंदाने सहन न करतो थको गला फांसो खाद्यानथी मरण पाम्यो. मरीने नरकमां नत्पन्न थयो. त्यांथी निकलीने तिर्यग्योनिने विपेचमण करशे. त्यां पण घणा प्रकारनां पुःखोने सहन करशे.
गुणाकर तो रत्नाकरनी पेठे श्रीमान् पोतानी धर्ममर्यादाने अनुसरी धनने वापरतो, पुत्रादिक संततिथी युक्त थको अत्यंत शोनवा लाग्यो. हवे पोताना मित्रनु आवी रीतें गलाफांसाथी मरण थयुं सांजली पोतें वैराग्यवान् थइ पांचमा अणुव्रतने निरतिचाररीतें पाली समाधि मरण करीने स्वर्गमा गयो. अने अनुक्रमें मोदने पण पामशे. माटे हे श्राविका! आ इतिहासथी पंचमअणुव्रतना गुण तथा दोषोने समजी विवेक लावी ने परिग्रह परिमाण व्रतने अंगीकार करो. ते उपदेशथी बोध पामेली एवी मारी स्त्रीयोयें मुनिनी पासें ते पांचमुं परिग्रहपरिमाण व्रत स्वीकायं. त्यार पड़ी में विचायुं जे आवा सारा गुणना देनारा धर्ममूर्ति एवा गुरुने विषे में जे वारंवार प्रहार करवानो विचार कस्यो, ते घगुंज उष्ट कर्म कयु, माटे ते अपराधने मटाडवा माटे तेना चरणमांज मारे पडवू जोश्यें ? एम विचार करी एकदम ते मुनिना चरणमां दुं पडी गयो अने मारो चितवन करेलो सर्व अपराध में कही दीधो. पनी ते अपराध खमावीने, ढुं विज्ञापन करवा लाग्यो के हे नगवन् ! दाल जे गणधर थश्ने नरकमां गयो, तेनो पूर्वावतार विष्टु हतो, तेणे पोताना मित्र सुविष्टुने त्यां वहोरवा आवेला