________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. १२७ जली सिझदत्तें पूज्युं के महाराज! हुँ पूर्वजन्में कोण हतो? त्यारें गुरुयें तेनो सर्व पूर्व जन्म कह्यो. ते सूरिना मुखथकी सांजली संसारथकी विरक्त थइ तेज गुरु पासें दीदा लर, घणा काल पर्यंत मनोहर चारित्र पाली, स्वर्गमां गयो अने अनुक्रमें सुकतें करी मोक्ने पण पामशे. माटे हे धर्म करणी करनारी श्राविका ! या दृष्टांतथी अदत्तादानना गुण अने दोषो तमारा चित्तने विषे तमोजाणी व्यो. ए प्रकारनां साधुनां वचन सांजलीने हे पूर्णचंकुमार! बोध पामेली एवी मारी स्त्रीयोयें कह्यु के हे प्रनो! श्रा जथी चोरीथी कोनुं इव्य अमारे यावजन्म लेवु नहिं. वली लेवु नहिं एट झुंज नहिं, परंतु अमारा घरमां पडेलु इव्य पण अमारा पतिनी आज्ञा विना लेतरी नेरे लेवु नहिं. हे गुरो! आपनी सादीथी उत्तम एवं ए त्रीजुं व्रत पण अमोयें अंगीकार करयुं. ते सांजली अत्यंत खुशी थश्ने में चितव्यु जे या तो घणुं सारूं थयुं, हवे आ स्त्रीयो मने वंचीने कोई दिवस धननुं हरण तो करशेज नहिं. ते पण या साधुयेंज मारो नपकार कस्यो, माटे तेना अंगमा लाकडीना त्रण प्रहार करवानो जे विचार कस्यो हतो, ते बंध राखी हवे ढुं तेने वेज प्रहार करीश ? एम ज्यां विचार करूं बुं, त्यां तो पाबी वली मुनियें देशना देवा मांझी के, हे नकस्त्रियो ! सर्व व्रतमां शिरोमणि परम उत्तमोत्तम, कल्याणकारक, मंगलकारि, श्रेयस्कर एवं शीलवत पण ले, ते कुलवती स्त्रीने विवाहथी प्रारंनीने या व्रत कहेलु बे. ते जेम केः- कुलवती स्त्रीने मनथी पण परपुरुपनो अनिलाप को पण वखत करवो नहिं. तथा सराग दृष्टिथी कोई पुरुपनी सामुं जोवू नहिं. अने एवा शुव्रतने पालनारी सतीस्त्रीने मनुष्य तो झुं ? पण वैरी, जल, विष, व्याघ्र, सर्प, वैताल, अग्नि, तेनी पण विपत्ति को दि वस श्रावती नथी. अने ते स्त्री सर्वत्र माननीय तथा तीव्र तेजस्वी थाय बे, तेनी महोटप जगतमां प्रसरे वे. ते सतीनुं चंपर्यंत शुन्न यश प्रकाशमान थाय , ते सती स्त्रीने सौनाग्य, सुख, संपत्ति, पुत्रप्राप्ति, चित्तनिवृत्ति वगेरे सुख प्राप्त थाय ने अने पर लोकमां पण स्वर्ग अप वर्गनी प्राप्ति थाय . हे श्राविका! जे शीलबष्ट प्राणी , ते प्राणी, नासिका, उष्ठ, हाथ, पग, तेना तथा इंडियना छेदन नेदनने पामे ने. तेमज वली वध, बंधन, दय, तेने पण प्राप्त थाय ने. अने जे