________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. २२५ बे, अने तेनुं फल को बीजोज जोगवे , पूर्ण व्यवसाय कस्यां उतां पण जे अमने फल मल्युं, तेमां अमाझं कर्मज कारण बे, बीजें कोइ नथी.
पबी प्रजातना समयने विपे ते चारे कन्याउनी सखीयोयें विचायुं जे या कन्याउनां जननी वात तेमनी मातानने आपणे कहिये? अने ते तेना पिताने कहेशे. जो आपणे नहिं कहेगुं तो तेमनां माता पिता आपणने अपराधी गणशे, के तमो जाणतीहती ते बतां अमने कह्यु केम नहिं ? एम विचारी चारे कन्यानी सखीयोयें तेनी प्रत्येक माता-ने रात्रिमा बनेला ल मनी सर्व हकीगत कही संजनावी अने ते वात पाली कन्याउनी मातायें पोतपोताना स्वामीने कही दधी. ते सांननी खुशी थराजायें प्रधानोने तेडाव्या अने कह्यु के हे बुद्धिमान मंत्रीयो! आपणा गामना दर्वाजा पामें जीर्ण ययेनुं एक देवमंदिर , तेमां पुण्यशाली एवो अमारो जा माता सूतेलो, तेने महोटा आमंबरथी तथा धामधूमथी तेडी लावो. एवं वचन सांजली ते मंत्रीया त्यां जश्ने प्रथम तो तूर्यना घोपें करी सिध्दनने जगाड्यो. पडी प्रौढ एवा गजराजनी नपर वेसास्यो अने बंदी लोकोना सुंदोयें जेनी स्तुति करीबे एवा ते सिदत्नने राजाना मंदिरमा आण्यो, त्यां लोको तेने जोड्ने कहेवा लाग्यां के अहो! श्रा तो आ गामना रहेवासी पुरंदर शेठनो पुत्र सिमदत्त ले ? ते सांजली राजा अत्यंत हर्षायमान थयो.
हवे ते सिदत्तनो पिता पुरंदर जे हतो, तेणें मारीने पोताने घेरथी ते सिमदत्तने काढी मूक्यो हतो, परंतु पोतें पिता ने तेथी मनमां दया आणी तेने मारवानो पश्चात्ताप करी गामना दरवाजा बंध थया ले, तेथी ते गाम मांज हशे? एम जाणी ते गामनीज गली कुंचीयो शोधतो हतो, अने शो धतां शोधतां सवार थइ पडी परंतु तेने ते मल्यो नहिं, त्यारे ते निराश थ घेरावी ज्यां निराश वेतो. त्यां तो ते सिदत्तनी सर्व लम वगेरेनी हकिगतने तथा सिहदत्त परणवा माटे हस्तीपर वेसीने राजमंदिरमां आव्यो ते सर्वने गामना माणासोना मुखथी सांगली पुरंदर श्रेष्ठी हर्पित थ एकदम त्यां
आव्यो अने जोइने अत्यंत खुशी थयो. पनी ते कन्यानां माता पिता वगेरे ने खबर पडी के अमारी दीकरीयोये पण तेज पुरुपने वस्यो . तेम जाणी ते पण सद् त्यां आव्यां. पनी ते चारे कन्यानां माता पिता, कामसमान