________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ०१ बेतरी शयनगृहमा पेशी खड्गना कर्कश एवा प्रहारोयें करी पोताना बापने मारवा लाग्यो,ते वखत त्यां राणी हती तेणें महोटो बुंबारव करवा मांड्यो, तेवामां त्यांराजाना पहेरावाला हता, तेणे आवीने तत्काल तेने बांध्यो, बां धीने तेनो न्याय करवा माटें रात्रिये तो तेज ठेकाणे राख्यो. प्रातःकालने विषे ज्यां जुवे, त्यां तो शूरकुमार के ? पनी राजापासें जा निवेदन कयुं जे महाराज! आ तो थापने मारनारो यापनो पुत्र शूर कुमारज ? ते सांजली शत्रुजय राजायें पण पुत्रमारण अपवादना जयथकी मास्या विना तेनुं सर्व धन वगेरे लूंटी लश्ने दुकम कयो के मारा राज्यमां तारे को ठेकाणे रहे, नहिं ? एम कही पुरथी बाहेर काढी मूक्यो. पनी पोताना बाहार फरता दूतो थकी ते चंकुमारनुं सर्व वृत्तांत जाणीने आमात्यो पासे कागल लखाव्यो के, “हे चं! तमारा नाश्ने, तमारा पितायें मारवाना सबबथी काढी मूकेलो बे,तेमाटे तमें जलदी याही बावजो.” एवी हकीगतनो लखेलो कागल आप माणासोने हाथी पर बेसाडी चश्कुमार पासे रत्नपुरमा मोकल्या, तेमाणा सोये पण त्यां जश्ने ते कागल चंकुमारना हाथमां दीधो,चंश्कुमारपण तेमां लखेलो सर्व लेख वांची तेनो सर्व सार जागी,ते सर्व बिनानी जयसेन रा जाने विज्ञप्ति करीने दुकम लअश्वारूढ था तूर्णताथी पोताने गाम आव्यो.
हवे शूर अने चंकुमारनो पिता जे शत्रुजय राजा ते शूर कुमारना मारेला घाथकी वेदनात थयो थको शूर कुमारने विषे मत्सर युक्त थ केटलेएक दिवसें मरण पामी कोइएक वनने विपे हाथी थयो. पितृवधना पापरूप कलंकित कर्मे करी जीविकानो करनार, एवो ते गुर कुमार पण दैवयोगें तेज वनमां कीडा करवा माटें गयो.त्यां हस्ती थयेला एवा पोताना पितायें पूर्वनवना वैरें करी तेने मारी नाख्यो. ते मरीने त्यांज कोइएक निन हतो, तेनो पुत्र थइ अवतस्यो. ते निलनो पुत्र थयेलो शूर मृगया माटें गयो, त्यां पण फरीने तेज हाथीयें तेने मारी नारख्यो. अने ते हाथीने बीजा किरातोयें मारी नाख्यो, एम ते वेदु जण मरीने महाटवीने विषे एक हाथी अने बीजो वाराह एम वे जण थया. त्यां ते जन्मने विपे पण पूर्व जन्मना वैरथकी क्रोधांधथका परस्पर युद्ध करवा लाग्या, तेवामां कोइएक व्याधे आवी तेने मारी नाल्या. ते पाबा विंध्याचलनी अटवीने विषे हाथीना बच्चा थया, त्यां पण पूर्व वैरना स्मरणेकरी हस्तीना