________________
סשן
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. थाम्रवृक्षो अत्यंत शोने ले ॥ यतः॥ सकुसुमसहकाराः पुष्पिताशोक नागा, विकसितवनमाला माधवी दिव्यगंधः ॥ जनयति मदरागं कोकि लाशब्दितं च, प्रवरपुरुषसेव्यो वर्त्तते श्रीवसंतः ॥ अर्थ:-जे वसंत ऋतुमां सहकारना वृदो ते कसुमयुक्त थाय डे, अशोकवृद अने नागद पुष्पित थाय , सर्ववननी पंक्तियो विकसित थ जाय , अने मोघरानो दिव्य गंध प्रसृत थयाज करे , कोकिलना शब्दो मद अने रागने वधारे डे, माटे ते वसंतऋतु प्रवरपुरुषोने सेवन करवा योग्य वे. हवे त्यां शृंगार युक्त वाणीयें करी ते पुष्पमंजरीने पोतानी सखीयो वसंतनी शोना बतावे बे. ते जेम केः- हे सखि : जो. वसंत ऋतुरूप पतिने प्राप्त थश्ने था वनराजिरूप स्त्रीयो केवी शोने ? जो. पुन्नागना वृद साथें आ वींटा गयेली एवी नागवल्ली केवी शोने ? तेम पुन्नाग वृदपण नाग वनीने मलवा थी केवो शोने ले ? तेम हे सखि! नर,अने नारी पण परस्पर मलेथीज शोने. तेवी रीतनी सखीनी वाणीथी पण शृंगारवृत्तिथी विरहित एवी ते, बहिर्वृत्तियें करी वननी शोनाने जोतीथकी मोघरानी वेलना मंझपने विषे वीणाना विनोदनो प्रारंन करवा लागी. तेवामां एज अवसरने विषे एज उद्यानमां मित्रोयें परिवृत एवो पूर्णचं कुमार पण क्रीडा करवाने आव्यो. ते त्यां वीणाविनोद करती एवी राजकन्या जे पुष्पसुंदरी तेनी दृष्टियें पड्यो. त्यारे ते वखत कामदेवनो मित्र जे वसंतऋतु तेना समय होवाथी, पोतानी युवावस्थाना अतिविशमपणाथी, अने पूर्णचंद कुमारना अत्यंत स्वरू पथी तथा पूर्वजन्मना अतिस्नेही, ते पुष्पसुंदरीना मनरूप मर्मस्थानने विषे बानी पेठे अकुंठित एवो ते कुमार लाग्यो, के तुरत स्वेदयुक्त अं गवाली तथा मिलितनेत्रयुक्त थ विचेतन जेवी थइ गइ. ते जोड्ने तरत सखीयें पवनथी तथा शीतांबुथी तेने सावधान करी, त्यारे ते सखीयोने पुष्पसुंदरी पूबवा लागी के हे सखि! लावण्यामृत सागर, युवान, जे पुरुष देखाय , ते कोण ? झुं कामदेव डे ? के सूर्य के ? सुर व् ? के को विद्याधर ले ? त्यारें सखीयोयें कडं के हे सखि ! तें कामदेव अटकल्यो पण ए कामदेव तो बेज नहि. कारण के कामदेव जे , ते तो अंगरहित जे, तेथी तेने लोको अनंग कहे ,अने आ तो अंगवालो . वली तें एने सूर्य घटकल्यो, परंतु ते सूर्य पण नथी, कारण के सूर्य तो तपनशील ने,