________________
196
जैनकथा रत्नकोष जाग सातमो.
जलवालुं ने डुमराजिथी विराजित तटवालुं एवं एक सरोवर नजरें पड्युं. त्यां तो ते सरोवरने विषे हाथी स्वतः गयो. जइने जलपान करी तेमां जलक्रीडा करवा लाग्यो. राजा पण ते गजथी उतरीने सरोवरमां पडी मत्स्यनी पठें तरतो तरतो ते तजावना कांठा पर धाव्यो, तेवामां तो तेना कांठा पर रहेली एक स्त्रीयें तेने सुंदर डकूलों तेजस्वी ने मनो हर एवा विपणोयें करी विभूषित करो. तथा पुष्प, विजेपन, तांबू लोयें करी तेनो सरकार को घने मधुर भाषणें कर। कहेवा जागी के हे पूर्वदेव ! थापना यागमनथी हुं घणीज खुशी थ बुं. ते वचन सांजलीने रत्नशिख राजा कहेवा लाग्यो के हे मानिनि ! तमें मने पूर्वदेव कह्यो, ते पूर्वदेवपणुं मारामां गुं दीतुं ? त्यारें स्त्रीयें कयुं के हे महाराज ! देवता घणा वखत सेवन करवायी निवृ तिने पे बे तथा नयी पण थापता ? अने आयें तो ते निवृत्ति मारी सखीने दर्शन मात्रमांज श्रापी दीधी, माटे श्राप पूर्वदेव केम नहिं ? ते सांगली रत्नशिख बोल्यो के हे सुछु ! ते तमारी सखी क्यां बे ? खने तेणे मने क्यारें जोयो ? या उक्ति सांजलीने ते स्त्री बोली के हे स्वामी ! ढुं तमने कहुं, ते सांनलो.
प्राहिंथी उत्तर दिशामां रजताढ्यनामा एक श्रेष्ठ पर्वत बे. पूर्व पश्चि मना समुड्ने विषे अवगाहन करीने रहेलो बे, ते केवो देखाय बे ? के जागे प्रथ्वीने मापवानो दंमज होय नहिं ? तेनी उपर सुरसंगीतनामा एक नगर बे, ते नगरने विषे सकल जननी खाशा पूर्ण करनार खने रिपुजनने नाश करनार सुरण नामक एक विद्याधरेश्वर रहे बे. तेने स्वयंप्रन घने महाप्रजनामा वे स्त्रीयो बे. अने शशिवेग ने सुरवेगनामा वे पुत्रो बे, ते विद्यायें करी आश्चर्यकारक बे. हवे सुरण विद्याधर जे हतो, तेरो तीव्र वै राग्य उत्पन्न थवाथी शशिवेगनामा पोतानो जे प्रथम पुत्र हतो तेने राज्य सोंपीने रवितेज चारणर्पिनी पासें जइ दीक्षा ग्रहण करी, हवे शशिवेग राजा राज्यनार चलावे बे. तदनंतर तेनो सुरवेगनामा नानो नाइ हतो, ते पोताना नाइने मलेला राज्यने ग्रहण करवाने इतो हतो पण पि तायें प्राप्यं नही तेथ। तेना चाइने जीतवा माटे प्रबल सैन्यनी सहा यने माटें सुवेगनामा पोताना मामाने मली तेनी पासेंथी सैन्य ग्रहण