________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. १७७ अनिप्राय कोइने पण कह्या विना पाउली रातें उठी हाथमा एक खड्ग ल इने नगरथी एकदम बाहेर निकली गयो. अने सारां शकुन जोइ उत्तर दिशा तरफ चालवा लाग्यो. हवे मनोरथरूप रथमा बेनेलो, अने पुण्य रूप सैन्ये सहित, संतोषरूप मंत्रिवर्गयुक्त थको ग्राम, आकर, खेट, ख वंट, पर्वत, नदी, तलाव प्रमुखने विषे नवां नवां कौतुकोने जोतो तथा मनोहरनेत्रवाली स्त्रीयोयें पग पगनेविषे जोवातो, दमाने धारण करतो, सुशीलवान्, दुधा तृषाने सहन करतो, नूमिमां शयन करतो, संतुष्टमन युक्त, मुनि मार्गस्थ, कोइ पण स्थलने विषे प्रतिबंधने न पामतो, अर्थात् सर्व स्थलमा निर्नयपणाथी चालतो, एवो ते रत्नशिख राजा, कमें करी विषम घटवीने विपे याव्यो. त्यां थोडी एक नूमि बागल चाले बे, तेवामां तो जेणें गलामा सोनानी माला पहेरेली अने शंखमालाथी सुशोनित कान जेना, महोटो शब्द करतो मनोहर एवी घंटाउनी मालायें करी शो जायमान ग्रीवा जेनी, एवा एक आश्चर्यने करावनार मदोन्मत्त हाथीने दीतो. ते जोक्ने विचारवा लाग्यो के अरे! आवा निर्जनवनमां घावो मदो न्मत्त हाथी क्याथी आव्यो दशे? एम विचार। सिंहनी पर्ने निर्नय थश्ने उनो , तेवामां तो तुरत ते रत्नशिख राजाने हाथीयें नजरेंजोयो, के तुरत क्रोधे करी रक्त नेत्र युक्त थाने पोताना गुंढादंझने चंचो नलाली एक दम तेनी पासें थाव्यो. ते वखत ते रत्नशिखें पण ते हस्तीने थोडीवार रमाडीने जे वामां पोताने वश करीलीधो. तेवामांतो आकाशमांथी सुगंधमय,अने जेनो सुंगध लेवा माटे गुंजारव करता भ्रमराउ पळवाडे फस्याज करे , एवी पुष्प नी मोला, ते रत्नशिख राजाना गलामा अचानक अावीने पडी. ते जोड्ने विस्मय पामता एवा ते राजायें ज्यां गंचं आकश सामुंजोयु. त्यां तो आका शमां चालती एवी कमलसमान नेत्रवाली स्त्रीयोने दीठी. अने तेनुं नापण पण सांजल्युं के अहो "बहु सारो वर वस्यो,” पढी रत्नशिख राजा पण मंद हसतो थको विस्मय पामी पोतें वश केरेला प्रौढ हाथी पर बेसी स्थिरासन था पुष्पनी मालाथी शोजायमान ले स्कंध जेनुं एवो थको उत्तरदिशा प्रत्ये चाल्यो. तेवामां तो तेने थोडीक जलनी तृषा लागी, तेथी ते विचारवा लाग्यो जे आहिं क्यांही जो जलाशय होय तो ढुं जल पीयुं? एम विचारे बे, त्यां तो पक्षियोथी संकुलित, शोलायमान ले जलकुर्कुट जेमां, उत्तम