________________
१७६ जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. ते रत्नशिख राजाने कहे , के हे राजन् ! आ में सर्व वीरांगद कुमार तथा सुमित्र मित्रनुं वृत्तांत कह्यु, ते वितथ जाणशो नही. माटे हे नृप! था इतिहासथी आपणे गुं समजवू जाइये के पुण्य विना व्यवसाय सर्व खोटो . यतः ॥ यत्र तत्रैव वा यांतु, करोतु व्यवसायकं ॥ सुस्तीजनते सौख्यं, सुवीरांगदराजवत् ॥ अर्थः-आहीं जाय, वली बीजे जाय, व्यव साय एटले व्यापार पण नासे तेवो करे, परंतु सुरुती जे जीव ,ते वीरां गद कुमारनी पेठे सुखने पामे दे अने बीजाने सुख मलतुंज नथी. __ या प्रकारनी नट्टनी कथा सांजली ने रत्नशिख राजा विचारवा लाग्यो के अहो आवां सुधारस समान धीर पुरुषोनां जे चरित्र , तेने सांजलतां मने तृप्तिज थाती नथी ? यतः ॥ उत्तमानां च कोमानः, श्रिया वंशक्रमो व्या॥श्वानोपिनयमनाति, संतुष्टः स्वामिनाऽर्पितम् ॥१॥ पंचाननोवह त्वेकां प्रकटं पुरुषार्थताम् ॥ जव्धोमृगेंशब्दोत्र, यैनैव निजविक्रमात ॥ २ ॥ अर्थः- उत्तम पुरुपने वंश परंपरायें प्राप्त थयेली सदनीयें करी अनिमान गुं करवू ? करबुज नहिं. कारण के पोताना स्वामीयें प्रापेला नयने संतुष्ट थश्ने श्वान पण खाय , अर्थात् वंशपरंपराथी आवेली लक्ष्मीची उत्तम पुरुपने अजिमान आणवु उचित नथी. वली सिंह जे , ते एक पोतानाज पुरुषार्थने वहन करे ले. जुवो के जेणे पोताना पुरुषा र्थथी मृगें एवो शब्द उपलब्ध करेलो . ते माटे ढुं पण देशांतर जश्ने महारा पुण्यनी परीक्षा करीश ? आवी रीतें मनमा निश्चय करीने पो ताना बुद्धिमान एवा सुनश्नामा प्रधानने सर्व अनिप्राय कह्यो. ते सां नली प्रधानें कह्यु के हे देव ! आपनी जे इला थइ, तेने कोण हणी शके ? तो पण आपने किंचित् ढुं विज्ञापन करुं बु. के हे विनो ! पर देश ले, ते दुःखें करी जवाय तेवो बे, रस्ता पण घणाज सुःखदायक ले तेमां मनुष्यो मरण पण पामे , तेमां वैरीयो पण बल कपटनी जा करनारा होय . तेम बतां वली आपनुं शरीर घणुंज सुकोमल . माटे परदेश जवालायक आप नथी. वली आपने राज्य पण प्राप्त थयेचुंज ने. तो हे स्वामिन् ! ते प्राचीन पुण्यनुज फल जे. माटे बीजा फलनी वांडा करीने आपने युं करवानुं ? एम मंत्रीये रत्नशिख राजाने घj समजाव्यो, तो पण तेणे ते मंत्रीनुं वचन मान्यु नहिं. अने पनी पोतानो