________________
२६६ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. तमोने याप्यो बे, तेने स्वीकार करो. एम करता हूं पण तमा। पासें याचना करूं बुं जे रतिसमान रूपवती तमें मुने पतित्वे अंगीकार करो. ढुं तमारो किंकर ,माटे दया करी मुनेज स्वामी करी कृतार्थ करो. एम कही जेवामां ते पेटी उघाडी अंदर हाथ नाखे , तेवामां तो स्वनावथी अतिचंचल, पेटीनी अंदर घणी वार पूरवाथी घणीज क्रोधायमान थ येली, घणा वखतनी नखथी सूकाय गयेला उदरवाली, एवी बे वानरी योयें तेनो हाथ पकड्यो, पकडीने एकदम ठेकडो मारी पेटीथी बार नीकली पोताना दांतोयें करी ते तपस्वीना कान, नाक, होत, कपाल, गाल, करडी खाधां, तथा हाथ, पग वगेरे सर्व बीजा अंगोने तीक्ष्ण नखोयें करी वतरडी लोहीजाण करी मूक्यो. ते वरवत पारिव्राजकथी मने बार तालुं दीg होवार्थी कमाड नांगी बाहेर पण जवायुं नही अने अ त्यंत दुःखी थयो. त्यारें महोटी राड्यो नाखी पोकार करवा लाग्यो के हे शिष्यो! जलदी धोडो धोडो!! अरे या मुष्ट वानरीयो मारूं न कण करी जाय !!! ा प्रमाणे विलाप करतो करतो नूतलने विषे नमरी खाई पडी गयो. हवे शिष्यो जे हता, ते पोतें गुरुनो विलाप सांन ले ले परंतु गुरुयें पूर्वे कयुं , के “कोई करुणशद करे, के बोलावे, तो पण तमारे मत नजीक आवQज नही अने तालुं पण उघाडवू नही" जो यावशो, तो मारी मंत्रसिदिमां विघ्न थाशे? ते संजारी सर्व शिष्यमांहेलो कोइपण शिष्य, त्यां गयो नहिं. पजी तेना सर्व अंगोने दुधातुर एवी वे वानरीयोयें चार पहोर पर्यंत खूब चूष्यां, तेथी ते परिव्राजक प्राणमुक्त थयो, परंतु अज्ञानतपथी ते मरण पामीने रासपणे उत्पन्न थयो. अने विनंगझाने करी राक्षसावतारमां पण तेणे एवं जाण्यं जे पूर्वजन्में कामा तुर पणाथी में वरवा श्वेली अने युक्तियें करी पेटीमा नखावी गंगामां वहेती मूकावेली एवी बे कन्याउनुं सुनूमराजायें हरण कां ने, अने लुच्चाश्थी तेने बदले बे वानरीयोने पेटीमां मूकी मारां प्राण लेवराव्यां , एम वारं वार ते सूनूमराजानुं वैर संजारी ते सुनूमराजाने मारी नाख्यो, अने तेना
आ सर्व नगरने उजड कपुं. अने पूर्व जन्मनो अमारी साथें अपूर्व प्रेम होवाथी अमारो बचाव कस्यो. वली हे चतुर पुरुष! आ एक शीशीमां कालुं अने एक शीशीमां धोलुं, ए वे जातनुं अंजन बे, ते पण ते राक्षस