________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. १६३ वखतमां नाश थाशे ? तेवी रीतना नावि कुलक्ष्यने जाणी तत्काल मारा हृदयमां महा खेद नुत्पन्न थयो. ते वखत जे तमोयें पीरसेलुं अन्न सरस हतुं, ते सर्व नीरस थ गयुं. तो पण तमोयें जारें पने वारंवार “नोजन करो, नोजन करो” एम कर्दा, त्यारे में यत्किंचित् नावरहित नोजन कयुं.
ते सांजली अमारो पिता कहेवा लाग्यो जे महाराज! मार कुलनो दय न थाय तेवो कांश नपाय ? जो होय तो कहो. त्यारें तपस्वी बोल्यो के जेवो घटे तेवो नपाय जो तमो करशो, तो थाशे, पण ते करवो घणो दुष्कर ? ते सांजली श्रेष्ठी बोल्यो के कुलरदाने माटे पुष्कर कार्य हशे,ते पण करगुं ? त्यारे ते परिव्राजक बोल्यो के प्राणथी पण वनन होय परंतु निरीक्षण तथा जेथी आपणुं सर्व बगडी जतुं होय, तेवी वस्तुनो छाता पुरुपें जल दीथी त्यागज़ करवो. कारण के तेवी वस्तुनो त्याग करवाथीज श्रेय थाय बे, माटे मारूं तो ए कहेवू ले के ए तमारी वेदु प्रिय पुत्रियोने सारीरीतें नवरावी, चंदनागरु लिंपी, सभूषणोथी अलंकृत करी, शांतिकर्म करावीने एकांतमा जश्ने मंजूषामां नाखी ते मंजूषा गंगामा तरती मूको. एम कर वाथी तमारा वंशने सुख नत्पन्न थाशे? ए वाक्य सांजली मूढ जेनुं मन डे, एवो ते अमारो पिता, तेनुं कहेलु सर्व अंगीकार करी घेर आव्यो.
तदनंतर अमारा पितायें उत्तम एवी मंजपा करावी, तेनां निशे सर्व मीणथी पूरावी कांही पण बोल्याविना अमने वेदुने अंदर नाखी, अने को पूछे तो कहे के जेनो विवाह करवो ने एवी या कन्याउने मंजूषामां वे सारी गंगामां वहेवराववी जोश्ये अने गंगाने जोवराववी जोयें. कारण के अमारा कुलनी एवी परंपराज , आप्रमाणें कहेतो यको परिव्राजकनी साथें पेटी उपडावी गंगातरफ चाल्यो, त्यां आवी ते पेटीने रहःस्थलमा स्थापन करीने गंगाना कांठा उपर शांतिकर्म करीने प्रातःकालने विपे ते पेटीने जलमां मूकी दीधी. पड़ी विषादयुक्त थइ घेर आवी तेणे सर्व शोकनुं कृत्य कयुं.
हवे ते उष्ट परिव्राजक पण पोताना मठमां जा पोतानी धारेली इना पार पाडवाना सबबथी हर्षायमान थइ स्व शिष्यवर्गने उतावलथी कहेवा लाग्यो के हे शिष्यो! गंगादेवीयें मारा मंत्रनी सिदिने माटे पूजोपकरणें करी युक्त एवी एक मंजुषा कृपा करी हाल आणेली. तेमाटे तमो त्यां जश्ने गंगामा तरती आवती ते पेटीने त्वरित लइ आवो. पण ते