________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. २४७ थोडे दूर आवी कन्याने सारी शिखामण आपी पाय वव्यां, ज्यारे सदु पियरीयां पाबां वल्या, त्यारेजेनी आंखमां बांसु छावी गयां दे एवी रत्ना वलीन मुख जोड्ने देवरथ कुमार रस्तामां वननेविषे जेवा जेवा विनोद देख वामां यावे तेवा तेवा विनोदोयें करीअानंद करे . ते जेम केः-हे प्रिये ! जो. या स्नेहयुक्त एवो मृग, रोषयुक्त थ पोताना शिंगडायें करी स्वकीय बालकनें मारवा माटे आवता एवा वाघने वेगें करी हणे . वली हे द यिते ! विनोदने माटे वगाडवालीधेला मृदंगने लश्ने रस्तामा चालता एवा निन्न लोको थाकी जवाथी ते मृदंगने काडनी शाखामां बांधी पाढा विस री जइ सुश् गयेला , तेवामां वानरो प्रावी, ते मृदंगने वगाडी तेना श ब्दथी ते सतेला निन्ननोकोने जय नपजावे ने. इत्यादि वननेविषे वननी लीलाउँने पोतानी स्त्रीने देखाडतो, वनवनने विपे, सरोवरने विपे क्रीडा करतो, नमतो थको तथा बीनी पण क्रीडा करवानुं जेने मन चे अने ग्रामग्रामने विपे मान पामतो पुरपुरने विपे कौतुकोने जोतो, दीन अने अनाथने रूडी रीतें दानादिकथी प्रसन्न करतो एवो ते देवरथ कुमार, कांता सहित पोताना नगर प्रत्ये श्राव्यो, पढी ते पोतानी पुरी स्वतः अति मनोहर तो हतीज, परंतु ते कुमारना आववाथी अत्यंत मनोहर थती हवी. ते समग्र पुरीने विपे महोटो नत्सव थवा जाग्यो. पनी समान रूपवाली स्त्रीयें युक्त, पोताना चरणमां प्रणाम करता एवा देवरथ कुमारने जो मातापितानुं चित्त तो चंदनोदकथीज जाणे सींच्युं होय नहिं ? एवी रीतनुं शीतल थइ गयु. पनी पितायें कुमारने आकाशपर्यंत उंचो तथा स्फटिकमणिसमान शुत्र एवो रहेवा माटे प्रासाद करावी याप्यो. तदनं तर श्रृंगार सारने जाणवावालो कुंवर, इंश्योनां सुख जोगववा तत्पर थयो. त्यार पढी पोताना देवरथ नामा पुत्रना मित्रं तेना विवाहना सर्व समा चार कह्या, ते विमल किर्त्ति राजा, सांजली आनंद अने विस्मय तेथी जर पूर थइ गयो. पनी घणा लाखपूर्व पोतानी स्त्रीयो साथें नोग नोगवतो हवो. एम करतां त्यां एक दिवस, बाहार वनने विपे, कोधरूप योहाने निवारण करनार एवा धर्मवसुनामक धर्माचार्य गुरु आवी समोरतस्या. पनी देवरथ कुमार गुरुनु आगमन सांजली मेघना श्राववाथी जेम मयूर हर्ष पामी नृत्य करे, तेम हर्ष पामी नाचतो होय नहिं ? एम शोन