________________
एथ्वीचं अने गुणसागरनु चरित्र. १४३ एवी रीतें ध्यान करता एवा कुमारोने पोताना कटाक्वाणोयें करी विध ती एवी ते बाला, मंझपना मध्यनागमा आवी. पनी त्यां वेत्रवती एवी जाटणीयें अनुक्रमें राजानां नाम, गोत्र प्रनृतिलं वर्णन करवा मांमधु, जे कुमारनुं वर्णन धात्रीयें कयं तेनी उपर ते कन्या प्रथमदृष्टि अने पड़ी पूंठ देने आगल चालती हवी. तेथी ते राजकुमारोने दृष्टिना दर्शन थी हर्ष, तथा पृष्ठदर्शनथी खेद, ए वेदु अनुक्रमें थवा लाग्या. एम ते क न्यायें घणा राजकुमारो दीठा, परंतु दावाग्नियें बोला वनने विपे तापयी बलेनी कोकिलानी पेठे ते कन्यानी दृष्टि को राजकुमार नुपर विराम पाम नही. अने वरप्राप्तिने माटे तेने महोटो संदेह थवा लाग्यो. पड़ी जेवामां ते कन्यायें ते स्वयंवर मंझपमां नीचें बेठेजा देवरथ कुमारने नजरें जोयो, तेवेज समय पूर्वजन्मना स्नेहयी ते कन्यानुं मन. ते कुमार मांज लीन थइ गयु. अने ते कमारे पण प्रेमना पूर्णपणाथी पोतानी दृष्टि तेनी नपर नारखी. पडी ते कुमारनी दृष्टिनी तुष्टिथी एकदम आगल श्रावी कुमारना गलामा स्वयंवर वरवानी वरमाला नारखी दीधी. ते पनी त्यां "वह सारो वर वस्यो,” एवी रीतनो एकदम मनोहर शब्द उत्पन्न थयो. अने अ नेक प्रकारनां मंगलतर्योना शब्दोथी नगर सर्व पूरा गयु. अर्थात् घाखा नगरमा मंगनतूर्यना शब्दो संनलाया. पडी देवरथ कुमारने जोइने रवितेज राजा मनमां जरा खेद पाम्यो,जे अरे! या मारी पुत्रीयें यावा वाणाधर गायकने वस्यो ? एम खेद पामीने वली मनमां विचारवा लाग्यो जे अरे! या वीणाधर गायकमां रूप, कुल, कला, वीर्य,प्रमाण, संपत्ति, तथा बीजी तरेनो कोइ पण गुण तो ले नहिं, तो पण आ मारी मूर्ख कन्याने ते वीणाधर उपर प्रेम अत्यंत केम थयो हशे ? वली नत्तम एवी या कन्या सामान्य पुरुषमां आसक्ति ते कम करे ? जुवोने जे राज्यलक्ष्मी ले, ते को कालें पण तुन्न पुण्यवाला प्राणीने वाले नहिं.माटे या नियमथी तो ते बेदना जाग्यना योगेंज आ वात बनवी घटे , बाकी बीजं कां पण आमां वि चारवा जेवू नथी. हवे तो आ मारी पुत्रीने जे वर रुच्यो,तेज आपणे पण उत्तम जाणवो! यावी रीतें रवितेज राजायें विचार कस्यो.
तेवा समयने विषे गांधर्व विवाहें देवरथकुमार ते कन्यायें वस्यो, ते सां नजी ईर्ष्यावाला राजान, पोतपोतानुं सैन्य तैयार करीने ते देवरथ कुमारना