________________
२४३ जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. करूं ! एम विचारीने पोताना मित्र विद्याधरें आपेली विद्यायें करी कांक पोते कुरुपडो थइ हाथमां वीणा लश्ने पुरमां चालवा लाग्यो. चालतो चा लतो स्वयंवर मंझपमां आव्यो.हवे त्यां स्वयंवर मंम्प कहेवो ? के तेमां प्रवेश करतां कोक कुमारोने दरवाजे रोक्या, तेथी ते रुष्ट थश्ने पाला जाय ने तेने जोड्ने कोइक नपहास करे . वली तेस्वयंवर मंझपने विष नपरना बाजापर वेवेला वानरोयें हरण कस्यां ने शिरोवस्त्र जेनां एवा पुरुषो ज्यान अरडं परतूं जुवे बे ने कोई खरो वस्त्रहर्ता उत्लखातो नथी तेवारें बीजा कुतू हली माणसो कोइक जलता माणमनुं नाम जश्ने उपहास करे . बली के टला एक तो त्यां स्वयंवर मंझपमां बांधेली स्फाटिक मणिनी पृथ्वीने विशे जाल सहित ‘ा हद ' तेवी ब्रांतिथी वस्त्रोने नीजावाना नयथी चंचां लश् चाले जे. एम विचित्र प्रकारो ते स्वयंवर मंझपमां थाय .. हवे कन्या वरवाने नुत्सुक एवा राजकुमारो,त्यांप्रतिहार वतावेला एवा मांचा उपर यथोचित रीतं वेसवा लाग्या.
ते पनी देवरथ कुमार पण पोताना स्थान पर पोताना कोई मित्रने बेसाडीने तेनी पासें वीणाने वगाडतो, विदेप रहित सुखें करी बेगे. एवा समयने विपे मनोझ एवां गीत गानने विपे उद्यत एवा पोताना स खं योनां वृंदोयें सहित जाणे अप्सरायें सहित रथमां बेठेली रंना नामा अप्सराज होय नहिं ? तेम ते राजकन्या स्वयंवर मंझपमा प्रावी. ते सम यने विपे ते रत्नावली कन्याना विकसित एवा मुखकमलने विषे राजकुमा रोना लोचनरूप नमरो समकालेंज पड्या. अने ते सर्वे राजकुमारो पोत पोतामां चिंतववा लाग्या. ते जेम केः-श्लोक ॥ नारत्या नैव रत्याः किम पि न हि ददे नैव गौर्या न लदम्याः, प्रबन्ना स्थापिता या त्रिजगति विधिना ऽगण्यलावण्यलक्ष्मीः ॥साऽस्याएव प्रदत्ता विनयनयगुणैर्वजितेन प्रकामं, ना यामुष्यां यदेतत्सदृश मिह नवे नांगचगत्वमस्ति ॥ १ ॥ नावार्थ:-जे त्रण जगतने विषे ब्रह्मायें अगण्य एवी लावण्यशोना, बानी राखी मूकी हशे ते विनय अने नीति तेना गुणोथी वर्जित एवा विधिये ते लावण्यशोना, स रस्वतीने, कामदेवनी स्त्री रतिने, गौरीने अने लक्ष्मीने कांही पण दीधी नहिं, अने ते लावण्यशोना प्रा स्त्रीनेज यथेहित आपेली . कारण के जे अंग मनोहरत्व प्रा नारीमा , ते सरखं आ संसारने विर्षे कोइमां देखातुं नथी.