________________
पृथ्वीचंद ने गुणसागरनुं चरित्र.
१३३
सहित मणिमय, अरिहंतना बिंब जराव्यां तथा श्राचार्य पासें जिन बिंबनी प्रतिष्ठा पण करावी. ते पी ते देनसिंह राजा तथा तेनी राणी जिनपूजा दि कृत्य निरंतर करे बे, अने तेथी पोताना पातकरूप पंकने पखाले बे, जिनबिंब पासें लका त्याग करी नाचे बे, वाजिंत्रना निर्घोष वजावे बे, a hai लागे के किन्नर तथा किन्नरीज जाणे रंगित गान प्रमुख करतां होय नहिं ? एम नर नारी जिन गुण गीत गाय बे. त्यार पढी तेणें रथ यात्रादि न कार्य कीधां, स्नान महोत्सवादिक कार्य कीधां, नज मणादि संघनक वगेरे शुभ कार्य कस्यां तदनंतर देवसिंह महा पूजा
चावे. तेमांहे योगीन्दनी पेरे लयमान पामे, महोटां दान सुपात्रें यापे, शिव संपदामां लय पामे, वधते परिणामें जिननक्ति पर दा नादि कार्ये धन खरचतो तेणे समकित सहित निर्मल कार्य कीधां, नक्ति प्रजावनायें युक्त थयो थको जिन साधुनी जिनालयनी परिपूर्ण नक्ति करतो हवो. तेम करतां ते देशमांहे पण घणा प्राणीयो जिन जक्तिवंत याता हवा. एम श्रावक धर्म घणा काल पर्यत पालीने वृद्धावस्थायें ते देव सिंह राजा चिंतववा लाग्यो के हवे गृहस्थ धर्मनुं फलनूत जे साधु पंबे, तेज यादवुं मुने उचित बे. पण शो उपाय करूं? महारो पुत्र जे बे, ते बालक बे, ते माटे राज्य तजी दीक्षा तो लइ शकुं नहीं. परंतु ढुं ने बालपणेज राज्ये तो स्थापुं, यने हुं हलवे हलवे राज्य कारभारथी नि व्यपार था, ने ज्यां सुधी ए पुत्र, राज्य कारभार वहननुं सामर्थ्य पामे त्यां सुधी जो मारुं शरीर सशक्त रहे तो हुं दीक्षा ग्रहण करूं ! अने ग्रात्म साधन करूं ! एम चिंतवी तुरत प्रधान प्रमुख तेडी पोताना नरसिंह कुंवरने तेडीने राज्य गादीपर स्थापन कीधो, त्यार पढी ते श्रावकना बार व्रतनी क्रि यामां तत्पर था. राजा पबी देशविरतिपशुं सुननावें याराधे ते. चारित्र लइ शक्या नहि, तोपण विविध प्रधान तपें करी काया शोषवी, नाव चा रित्रपणुं जावतां अंतकालें एकमासनुं प्रणसण आराधी शुनदिनें काल करी ते देव सिंह राजा, सातमे देवलोकें सत्तर सागरना श्रायुष्यवाला देवतापणे जइ उपन्यो, त्यार पढी राणी पण श्रावक धर्म प्राराधी तपें करो दीणदेह करी असणाराधी अंते शुनध्यानें काल करी सातमा देवलोकें सत्तर सागरोपमनी आयुष्य वाला देवतापणे जइ उपन्यां यतः- एकत्र तत्र