Jain Katha Ratna Kosh Part 07

SR No.: 010252
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Publication Year: 1892
Total Pages: 517
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 66 MB

Page 143

पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. १३१ स्थानकें गया. पनी केटलाएक दिवस त्यां रहिने सदाकाल साधु सेवा, क्रिया, अनुष्ठानमांहे निपुण थाता हवा.
त्यार पड़ी एकदा ते देव सिंह कुमारने पोतानां मातापिता सांजर। याव्यां तेथी पोतें पोताना नगरजणी चाल्यो. ते वखत,वाजित्रे कररी पाका शने बधिर करतो, अने सैन्यरजें करी दिशाने धूसरी करतो ज्यारे चाल्यो, त्यारे तेमने वलावा माटे ते नगरनां घणां लोको श्राव्यां. त्यार पड़ी ते सदु दान, मान, सुवाही दृष्टि, तेणें करी कुंवरने संतोष पमाडीने पाना वव्या. परंतु तेनी दृष्टि तो वारं वार ते कुंवरनी पडवाडेज लागी रही एम करतां ज्यारें पोताना नगरनी सीममां अाव्या. त्यारें पोतानी स्त्रीने ग्राम, पुर, थाराम देवाडतां मार्गे मांमलिक राजाना घणा मानथी ने टणां लेतो, घणाक पालाना पन्निपतियोनी पासें थाणा मनावतो पर्वत, नदी, वाव प्रमुखें कीडा करतो, ग्राम नगर उद्याने ज्यां जिननां चैत्य ने, त्यां पूजा करतो, सर्व दुःखी प्राणीने दयाथी दान देतो, पोतानी मथुरा नामा नगरीयें पहोच्यो. त्यारें मेघरथ नामा पोताना पिताने वधामणी पहोंची के तमारो पुत्र देव सिंह कुंवर स्त्री तथा धन सहित नगर बाहेर थावेलो . ते सांनती पिता घणा आमंबरथी सामो प्राव्यो. पनी माहा महोत्सवें करी सद्धयें नगरमा प्रवेश कीधो. पिता, पुत्र तथा कुटुंब सर्वे मव्यां, परम प्रमोद पाम्यां पड़ी ते पूर्व नवनां नपाा जे समग्र पुण्य तेना योगें करी स्वर्ग समान सुखनोगने नोगवतो दानादिक देतो थको विचरे . एवे समय मेघराजायें सुपुत्र देवसिंहने राज्ययोग्य जाणी तथा पोतानो पण वृक्षाव स्थानो समय जाणी सर्व राज्य बोडी दई साधु पामें दीक्षा लेई सकल कर्म खपावी केवल ज्ञान पामी मोद नगरप्रत्ये गमन कस्युं.
हवे देवसिंह कुमारे पण संग्राम कीधा विना पोताना तेजपराक्रमने प्रतापें उर्दत जे नूपतियो हता, ते सर्वने नमावी पोतानी बाझामा राव्या. अने ते देवसिंह राजा अत्यंत न्यायवान् थयो, तेणे करी त्यांनी प्रजाने ते राजा अत्यंत प्रिय लागतो हवो. एकदा राजा प्रनातें जाग्यो थको हृदयमां बे प्रकारें चिंतववा लाग्यो के जे राजा-यें राज्यलक्ष्मीने तृणवत् बांमीने प्रवा लीधी, तेने धन्य बे. अने हुँ जाणुं बुं, ते बतां पण कां व्रतनो उद्यम करतो नयी अने प्रमादमाहे खुचीज रह्यो बुं. महा