________________
१३० जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. टे ! जे पुत्र कलत्रादिकनास्नेहबंधनथी बंधाणा एवा अस्मदादिक जेवा जड जनो, जात्यंधनी पेठे साक्षात् हिताहित जाणता नथी. माटे हे प्रनो ! थ मोयें तो हालमां आपना चरणप्रसादें करी कांक यथार्थ स्वरूप जाएयुं , तो पण वली पालुं जाणवाने इलियें बीयें के अमारे वेने मांदोमांहे अत्यंत स्नेह में, ते स्नेहथवानुं कारण गुं हशे? त्यारे प्रनुजीयें तेमना पूर्व नवनो संबंध धु रथी मामीने तेमने कही संनलाववा मांमधो. ते जेम केः-तमो सूडा सूडी पणे जिनपूजतां पुण्यफल नपाया, जे पूजाथकी धर्मबीज आरोप्युं, तेना पुण्यनो तरु, वृद्धिने प्राप्त थयो, ते तमोने अंतें अवश्य सिदिफलनो लान श्रापशे. हवे राजा तथा प्रधाने प्रचना मुखथी एवी वाणी सांजली के तुरत पूर्वलो नव दीगो. तेथी माहा संवेग पामी माहाव्रत लेवाने उजमाल थ नावचारित्रिया थाता हवा॥यतः-प्राज्यं राज्यं झटिति कुरजःपुंजवत् वर्ज यित्वा, बन्धुस्नेहं निगडसदृशं तंतुवत् त्रोडयित्वा ॥ त्यत्का स्त्रैणं तृणमिव रुदलोचनं दीनवकं, श्रामण्यं प्राक् सुस्तकलितो तो च सम्यक् प्रपन्नौ ॥ अर्थः- प्राज्य एवं जे राज्य तेने शीघ्र रजःपुंजनी पेठे बांमीने,बंधुजननी जे निविड स्नेहरूप वेडी तेने तंतुनी पेठें तोडीने,रुदन युक्त ने नेत्रो जेमां तेथी दीन थयेनुं एवं स्त्रीनुं जे मुख तेने त्रण समान त्याग करीने पूर्वकत सुरूत कर्मे करी युक्त राजा अने प्रधान ए बेदु जणे माहामहोत्सवें दीदा ग्रहण करी अने अंते मुक्तिपदने पाम्या. ए रीतें सुडा सुडीनी कथा संपूर्ण थइ. एम वस्तु तत्त्व अजाणते पण उघसंझायें इव्यथी शादरवी. अर्थात जिनपूजा नइकनावें करवी. जुवो! ए वेदु जीवें व्यस्तव कखो, तेथी ते वेदु जीव, सुखना हेतु थया. माटें जे ज्ञान पामी वीतरागनुं स्वरूप जाणी जे नावथी जिनपूजा करशे तेने इह लोकें तथा परलोकें सुखनां अने कल्याणनां कारण थाशे. ए कथा सांजली जेम दरिडीने धन पामवाथी हर्ष उपजे, तथा विद्याधर अन्यासी विद्या पामे अने तेने जेम हर्ष उपजे, अथवा शूरवीर पुरुष, शत्रु जीती जेम हर्ष पामे, तेटलोज हर्ष देव सिंह कुंवरने जिनवाणी सांजलवाथी उपन्यो. वली मोर जेम मेघनी गर्जना सांजली हर्ष पामे, वियोगी प्राणीने जेम पो तानो इट प्राणी मले ने हर्ष प्राप्त थाय, एम देवसिंह कुमार नार्या सहित धर्म पामीने हर्ष धरता हवा. पनी त्यांथी मुनिराजने वांदी पोताने