________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. समयें आकाशे पंचवर्णिक एवो वादलनो समूह दीठो, अने ते पाडगे जोता जोतामां वायुयें हणाई विखराई गयो. त्यारे राजा राणीने कहे ले के हे स्त्रि! आपणे प्रासादें बेतां बेतां आकाशलीला जोतां हतां, तेमां विधातायें विघ्न पाडयुं. एक कण मात्र दीहुँ,एटलामां तो पा सर्व लय थई गयु. माटे हे प्राणप्रिये ! शरद कालना मेघन केवु चपल पणुं ? जुआ पणे प्रासादें वे थकां हजी दणमात्र न दीतुं, एटलामां तो सर्व लय पण थई गयुं, माटे हे राणी ! ए वादल समूह अस्थिर . अने ते सर्व दणमात्रमा लय पामे एवां . ते आपणे जाणतां नथी, माटे हे प्रिये ! या धन ले, ते पण वादल समूहनी पे ते बंधनरूप ने, कारण के आध नने नपार्जनायें दुःख, तेम नपायु तो राखतां दुःख अने एम करतां जो साचव्युं होय,तो पण वायुनी पेठे ते चंचलधन पावं चाल्युं जाय . कारण के रजना कणोनी पेठे ते अनित्य . वली हे कामिनि ! आ जोबन ,ते पण माहा नयंकर ने.सदा अराग्य नपमा सरखू शून्य ले. अने या काया ते स्वप्न प्राय जे.जोग ते रोगनी पेठे प्रातिना नपजावनारा ले. जे पदार्थ प्रनातें देखीयें बीये ते मध्यान्हें न देखीयें,अने जे मध्यान्हे देखीये बियें, ते रात्रिये देखतां नथी. अने जे रात्रिये देखीयें बीयें, ते प्रनातें पाला देख तां नथी. ज्यां जन्म,जरा, मरण,रोग, शोक,इष्ट,अनिष्ट,गमन,आगमनरूप शत्रुन जीवनी पूवें निरंतर पड्याज बे. जाजूं कहियें ? ए असार संसारने विपे मृगतृष्णोपमान सुरवमांअरेरे !!! या आपणो मनरूप मृग, फोकट खेद पामे ले ? समता रूप सरोवरने मूकीने मुधा मृगतृष्णा पर दोडे बे ? आवी रीतें पोतानी स्त्रीने वैराग्य मय वात कहेतां राजाने वैराग्य नत्पन्न थयो. तेवेज समयें विमानोयें संकुलित एवा आकाशमां तथा पृथ्वी पर वाजिंत्रना निर्घोप जे शब्द ते थवा लाग्या,ते शब्द सांजलीने राजा पोतें अत्यंत कौतुक वंत थयो, एहवामां वनपालकें तुरत प्रावी वधामणी दीधी, जे हे राजन् !
आपना नगरनी बाहिर नद्यानमां सर्व वंदनीय, सर्वक, सर्वदर्शी, अरिहंत, जगवंत. एवा श्रीतीर्थकर यावी समोसस्या , तेथी त्यां सोनुं, रू', अने रत्न, एत्रणना त्रण गढनी रचना विगेरेथी देवतायें समवसरण बनाव्यु जे. जेनुं वर्णन मुखथी करी शकाय तेवू नथी. एवां वचन साननी राजानां साडीत्रण कोड रोम राय नन्नास पाम्यां. अने ते वधामणियाने राजायें