________________
ए
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
त्या
तेना चर्मकारो थवा लाग्या, सुका सरोवरमांथी थोडा जलने लीधे जे जीव तडफडता हता ते दीन जीवने जीवाडवानेज जाणे वर्षा यावी होय नहिं शुं ? मेघनी गर्जनाथी मोरो तथा बप्पैया शब्दायमान थइ रह्या बे, पठी मोटी धारासहित खखं धाराथी निरंतर वरसतुं जे पाणी तेथी नीची उंची जे भूमि हती, ते सघली जलमय करी दीधी. एवी मेघनी घणी वृष्टि इत्यारे लोक सर्व हर्षवंत थया. त्यार पढी वरसादनी लीला जोवाने ते कमलसेनराजा हाथीयें वेसी प्रजा लोक सहित नदीने तीरें श्राव्यो. त्यां राजा चारे तरफ नजरें जोवे के, तो नदीयें पूर वधतुं जाय बे, अने वे बाजुनी खडोने पाडे बे, तरुवरने निर्मूलक करे वे, नदीनां वे तटनी धून पाणी मांडे पडे बे, तेथी सर्व जल मोहोलाई जाय ले. हिंसक जीव सर्प सरिसृपादिक ते सर्व तणातां जाय बे, पंथी लोक नावमां बे, तो पण ना
तोफान वाथ तणातां जाय बे, ते सर्वेने राजा जोइ रह्यो बे. जलमां मूबता लोकोने तारनार जे हता, तेपण ते मेघमां मुबवा लाग्या गाम तातां मां मूकां मारतां एवा लोकोने तारु लोक ज्यां त्यां काढे ते राजा जुवे बे. एवी रीतें सर्व जीवने नय उपजावनारी एवी ते जयंकर नदी वहेवा लागी, तेनुं जयकारक पाणी वधतुं वे बे. याने तेथी लोक पाना उसरता जाय बे. एवं कौतुक राजा देखतो हवो.
हवे पाणीनुं पर उतर गया पठी नदी पोताना तटने पाडती रही गइ तथा तरुने उन्मूल करती रही गइ. ते नदी वली एक क्षणमांहे सुखें उत राय तेवी ने वली निर्मल जलवाली थइ गइ सुखें लोक स्नान करे, पाणी पीये लीलायें जलक्रीडा पण करे, बाल, वृद्ध, युवान, सुखें उतरे, एवी
5. एवी रीतें तादृश नदीनुं स्वरूप देखीने राजाने वैराग्य उपज्यो, ने चिंत ववा लागो, जे ग्राम नदीनी पेठे धन संपदानी पण स्थिति बे. कारण के धन संपदा पण एमज घटे, ने वधे बे, वली एक दणमां विणसी पल जाय बे. तथा विशेष पण थइ जाय बे. प्राणी जे बे ते नदी समान बे.
संपत्ति जे बे, ते नदीना पूर समान बे. केमके ज्यारें मनुष्यने धन वघे, त्यारें पोते मदोन्मत्त थको पोतानी ने परनी वात करे बे पाणी यें करी जेम कचरो थाय बे, तेम खात्मा कर्मे करी मोहोलो थाय बे. ते कर्मरूपी धूजेंकरीयात्मा या नवें घने परनवें अनर्थनी परंपरा पामे
डु