________________
RO
जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. लोक तेनी गुम संपदाना कुतूहल जोतांठगम नाम मनोवांडित जवन करा वतो, जिनपूजा रचावतो, घणा दानादिकें मुनि राजनी नक्ति करतो, घ पा जीर्णोधार करावतो, घणा याचकने दान देतो, दीन दुःखीनी अनु कंपा करतो, एम सर्व स्थाने उत्तम काम करतो, पोताना नगर पासें आ व्यो. त्यारे पुत्र आव्यानी खबर सांजली, पिता पण महोटे नत्सवे सामो
आव्यो. पिताना हृदयमां चिरकालनो विरहामि तप्यो हतो तेने पुत्रना हृद यरूप चंदनें आलिंगन करी शीतलता नपजावी. एटले पिता पुत्र वेद जण बादु नोडीने मट्या. पडी पिता पुत्र वेदु हाथी उपर स्वारी करी वेळा त्यारे सधवा स्त्री तेने जोती हती,श्वेत चामर विंजाते, नगरना लोकने पोलेपोलें धार हार प्रत्ये मलतो अर्थिजनने दान देतो, पुर जनना मुख कमलने सू र्यनी पेठे विकास करतो, एवा ते कमलसेनें वाजिंत्र वागते नगरमध्ये प्रवेश कस्यो. सर्वजन राजमंदिरें आव्यां. कमलसेन कुमार पोतानी माताने चरणे नम्यो. त्यारें माता हर्षरूप जलें करी कुमारने सिंचती हवी.
त्यार पबीते माता पुत्रने कहे . हे वत्स! चिरकालना दुःखनो टाल नार जे तुं ते तुं विना जे अमें जीव्यां, तेथी अमारा हृदय वन जेवां को र ने. अद्भुत संपदा पामीने आज तुं अमारे नाग्ये अमने मल्यो. ते माटे तुं चिरंजीव रहो. वडनी शाखानी पेठे तारो विस्तार था. एवी आशीप मा तायें दीधी. एम मातानी आशीष लश्ने पनी अन्य माताने चरणे नम्यो, प्रधानादि सामंत सर्वने मल्यो, घणो आदर सर्वेयें दीधो. त्यार पडी सुत्र वसर पामीने पितायें तेने निकली गयानुं कारण पूज्युं. पितानुं वचन पो ताथी नजंघाय नही, तेम बीजो पण तादृश तेवो कहेनारो नही, तेथी पोतेंज मलथी मामीने सर्व हकीकत पितानी आगल कही ॥ ५७१ ॥
ते एवीरीतें केः-शब्द सांजली जे पलायन करतो हवो अने राज्या दिक जे पायो, जेटली कन्या परण्यो, संपदा जेम पाम्यो, ते सर्व पूर्वनुं वृत्तांत पिता आगल कह्यु.
ते व्यतिकर सांजली पिताना रोम, हर्षे करी उन्नस्यां अने घणु याश्च र्य पामी ते बोल्यो, अमारा कुलमा ए पुत्र धर्म शर्मनो दाता प्रगट्यो. किं वा कामधेनु अथवा कल्पवृक्ष अथवा रत्नचिंतामणि तेथी पण अधि क एवो ए पुत्र अमारे कुलें उपज्यो. हाथे पगे शरीरे तो सदु सरखा पु