________________
गौतमकुलक कथासहित.
७३ मकुमर बोल्यो. हे स्वामिन् ! तमे आवी तरुण वयमां चारित्र केम ली धुं ? तेनुं कारण कृपा करीने कहो. त्यारे मुनि बोल्या सांजल.
कोकण देशमा सिहपुर नामे नगरें नुवनसार नामें राजाले. ते राजा एक दिवस सनामां बेठो थको दक्षिण देशथी को अजुत नाटकीया या व्या , तेनुं नाटक जुए बे. तेमां एकाय मन करी बेठो . एवामां एक निमित्तियो आव्यो , तेने जो राजायें कडं के, आ अवसरें निमित्तिया ने गुं करियें ? त्यारे प्रधान बोल्यो के, हे राजन् ! नाटकीया तो वली म लशे, पण ज्ञानी पुरुष मलवा दोहिला ले. ते माटे सर्व वात पडती मूकी झानीने आदर करी बोलावो. त्यारें राजायें पण तेने आदर सहित बोला व्यो. निमित्तियो प्राव्यो त्यारें राजायें प्रणाम कस्यो. निमित्तियो पण या शीर्वाद देने यथास्थानकें बेठो. राजायें कह्यु, हे निमित्तिया! तमारे कु शल ? त्यारे दीन वचनें निमित्तियो बोल्यो. हे स्वामिन् ! कुशल तो एवं ने के, जे मुखें कही न शकिये. त्यारें राजा शंका पामीने बोल्यो के, गुं आकाश त्रूटी पडशे ? के, युं थनार ले ? निमित्तियो बोल्यो के, तमें कहो बो तेमज थशे. त्यारें राजा नयनांत यश्ने पूब्वा लाग्यो के, हे निमित्तिया ! तहारा झानमां आव्युं होय ते साचुं कहे. त्या निमित्तियो बोल्यो. हे रा जन् ! हमणां बे घडी पड़ी मुसलधारायें मेघ वरसशे. जेथी घरबार सर्व एकाकार थशे. ते सांजलीने स्थान सनाना सर्व लोक नयनांत थया. एवामां नत्तर दिशानो वायरो वाह्यो, अने दरोंकमां तो मात्र कचोला जेटलुं वादलुं थयुं. ते जो निमित्तियो बोल्यो. जो लोको ! ए जु ! आ आवडं वादलु ले ते सर्वत्र पसरी जशे. एम कहेतां तो.ते वादलु स घले व्यापी गयु. थास्थान समाना लोक सर्व पोताने घेर गया. नाटक पण विसज्यु. एटले गाजवीज थवा लागी, पड़ी मुसलधारायें वर्षाद वर सवा लाग्यो. कणेकमां जोतां जोतां पाणी विस्तार पाम्युं. नगरमां हा हाकार थ गयो. लोक घणो बुंबारव करवा लाग्या. पाणी समाय नही. पडी राजा, प्रधान अने निमित्तियो ए त्रणे सात नूमीना महोल उपर चढ्या. राजा, नगर लोकना आक्रंद सांजलतो घणु ऊःख धरवा लाग्यो. पाणी तो रोकमा सातमीनमीयें चढी गयुं, ते देखीने राजा बोल्यो. अहो ! में विषयमां आसक्तचित्तें श्रीजिनेश्वरजाषित धर्म कस्यो नही, अने