________________
२
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. धावें लालतो पालतो महोटो थयो. ते राजाने बुद्धिसागर नामें प्रधान जे. तेनो मतिसागर नामें पुत्र हतो ते कुमरनो मित्र थयो. जे ते कुमरने घणो इष्ट वनन , तेथी दाण मात्रपण तेनो वियोग न खमाय. एक दिवस पुत्रसहित राजा आस्थान सनामां बेठो डे, एवामां वनपालकें आवी व धामणी दीधी के, हे राजन् ! आपणा उद्यानने विषे देवचं नामें आचा र्य पधाया . ते सांजलीने राजा हर्षित थ एक मुकुट विना बीजा पो ताना सर्व अलंकार वनपालकने देतो हवो. पडी राजा परिवारसहित कुमरने तेडीने वंदना करवा गयो. त्यां वंदना करी यथायोग्य स्थानकें वे गे. गुरुये पण धर्मलान देने धर्मदेशना देवा मांमी,अनेकह्यु के, रे नव्य प्रा पी ! दश दृष्टांतें करी मनुष्यनो नव पामवो दोहिलो ले. माटे मनुष्य नव पामी मोक्षमार्गने विष यत्न करवो. ते देशना सांजलीने राजायें समकित मूल बार व्रत अंगीकार कस्यां. बने नीमकुमर पण देशना सांजली श्रमावंत थयो. त्यारें मुनिये योग्य जाणी जीमने कह्यु. हे नीम ! तुं दयावत चो रकुं पालजे. बीजां व्रत ते प्रथम व्रतनी वाडरूप ने, दया ते सर्व धर्मनी माता , माटे कोइ निरपराधी जीवने हणीश नही. आहेडो प्रमुख सर्व था तजजे. एवं सांजलीने नीमें निरपराधी जीवने हगवानां पचरकाण कयां, समकित पण अंगीकार कयुं. वली मुनि बोल्या के, तुमने धन्य बे. जे माटे तें बालक थकां पण वृधना जेवी मति करी. पड़ी तेने स्थिर करवा माटे मुनियें एक उदाहरण कह्यु, ते कहे बे.
कोइक गाममां ब पुरुष घात करवाने अर्थे गया. तेमां एक बोल्यो के, पिद, चतुष्पद जे आवे तेने मारो. बीजो बोल्यो, पशुने माखे झुं थाय ? माटे मनुष्यने मारो. त्रीजो बोल्यो, मनुष्यमां पण स्त्रीने मारशो नहि; परंतु पुरुषने मारजो. चोथो बोल्यो, पुरुषमां पण हथीयार बंधने मारजो, पण बी जाने मारवा, झुं काम ? पांचमो बोल्यो, जे कोइ आपणने मारवा आवे तेने मारजो, पण बीजायें आपणुं झुं बगाडयुं ले ? त्यारें बठो बोल्यो, कोइने मारशो नही. आपणुं काम सख्याथी काम. ए बयें पुरुष अनुक्रमें बये लेश्याना परिणामी जागवा. तेमाटे हे नीमकुमर ! तुं नत्तम शुक्ल लेश्यानो धणी थजे. तें बालक थकां नखं नियम लीधुं. ते सांजलीने जी