________________
गौतमकुलक कथासहित.
तथा इष्ट राजा ने नगरना लोक पण महा निर्दयी देखाय बे. ए तें क्रोधाध्मात थका स्कंधकाचार्ये पालकने उद्देशीने कहेवा मामचं के, रे पापी ! या तपनेज प्रजावें हुं तमारो वध करनारो थाजो ! एवं नियाएं कयुं. एटले तेणें स्कंधकाचार्यने पण घाणीमां पील्या. ते स्कंधकाचार्य विराधि त संयमी ने कुमार निकायमां जन देवतापणें उपना.
एवा अवसरमां स्कंधकाचार्यनुं रजोहरणं रुधिरें खरड्युं, माटे मांसनी प्रांतियें कोइक पंखीयें उपाडधुं. ते पंखीना मुखमांची तूटीने स्कंधाकाचार्यनी बहेन पुरंदरजसाना मुख खागल पड्युं. ते रजोहरण तेनी बहेनें उलख्युं.
लोकने मुखें सर्व वृत्तांत सांजल्युं. तेवारें ते पुरंदरजसा राजा पासें यावीने कवा लागी के, रे पापी ! दुरात्मा ! नींतिना करनार ! या कु कर्म तें गुं कस्युं ? तें साधुहत्या करी तेथी तहारुं नरकं विना बीजुं को इ ठेका नथी. ए साधुहत्या महा अनर्थनी करनारी बे. एम वारंवार बिना करीने संसारथी उपरांठी थकी वैराग्यवंत थर. एटजे शासन दे वतायें तेने परिवारसहित उपाडीने श्रीमुनिसुव्रत स्वामीनी पासे जइ मूकी. तिहां तेीयें दीक्षा अंगीकार करी, पोतानुं श्रात्मकार्य साध्युं.
ܐܢܵ
स्कंधाचार्य कुमार देवतापरों उपन्यो, एटले अवधिज्ञानें उपयोग दीधोके, तत्काल कषाय जाग्यो. तेवारें क्रोधें करी पालकसहित ins राजानो देश बालीने जस्म करो. त्यां ते देशनुं दंमकारण्य एवं ना लोकप्रसि६ . ए रीतें क्रोधने विषे स्कंधकाचार्यने विष ययुं. एकथा श्री उपदेशमालानी वृत्तिमां बे. इति स्कंधकाचार्य कथा ॥
वे विप्रतिपदि मृत बे, माटे अमृत पूबे बे. इहां पा किंशब्द जेवो. एटजे गुरुप्रत्यें शिष्य पूछे ले के, हे स्वामिन्! (मयं किं के० ) मृत ते गुं ? त्यारें गुरु कहे ने के, ( हिंसा के० ) सर्व जीवनी दया पालवी तेज अमृत जावं. जे कारण माटे सर्व जीव जीववुं इबे बे. ॥ यतः ॥ सवे वि जीवा इवंति, जीविनं न मरिजिनं ॥ तम्हा• पाणिवहं . घोरं, निग्गंथा वजयंति ॥ २ ॥ ते उपर नीम कुमरनो दृष्टांत कहे बे. arrest विषे कमलापुर नगरे हरिवाहन राजा राज्य करे बे. ते नेम दनसुंदरी नामें पटराणी बे. तेलीयें सिंहस्वने सूचित महातेजवंत पुत्र प्रसव्यो. तेनुं कुलकमागत नीमकुमर एवं नाम दीधुं, अनुक्रमें ते पांच
११