________________
गौतमकुलक कथासदित.
ຮູບ तो परमतीर्थ तमे मल्या तेमाटे या मारो याहार शुक्ष्मान ने, ते ले पा र' करीने अमारी नपर नपगार करो. एवा कपटी श्राविकानां वचन सांनव्या, एटले कृपावंत थइने तेणीनी साथे वहोरवा चाल्या. तेणी प ए पूर्वे संयोजित इव्यना मोदक दीधा. ते मोदक वावस्या, एटले अतिसा र रोग थयो. ते अतिसारें करी हाथ पग पण संकोची न शकें एवा ग्ला न थया. त्यारे मागधिका बोली. हे स्वामिन् ! अमे पापणी बिये जे मा टे अमारा उपगारने अर्थ तमे पारणुं का, अने आहारने अनंतर तमने रोग उपन्यो, ते माटे हे स्वामिन् ! तमने एकलां मूकीने अमाराथी केम जवाय ? अमारापग तोजेम बेडीमां घाले तेम घाल्या ,एम कहीने ते वेश्या त्यांज रही. अने नहर्तना प्रमुख करवाने वारंवार त्यां आवे. ते नहतना दिक करतां साधुने सर्व अंगे स्पर्श करती हवी. साधु पण अनुक्रमें तेनी साथै वातो करवा लाग्या. त्यारे ते पण कटाद नेत्रे जोवा लागी. अनुक्र में कुलवालुक, चित्त चल्यु. जे माटे स्त्रीने संगें केटलिकवार तपस्या रहे ? मागधिका तथा मुनिने परस्परे शय्या, आसन,संनोग नेगो थयो. स्त्रीन रिनो व्यवहार प्रवत्यो. दिवसें दिवसें ते व्यक्तपणे प्रवत्या. पड़ी तेना कह्या थीचंपायें प्राव्यो. जे कामांध होय ते स्त्रीना किंकर थश्ने शुं शुं न करे ? ॥ यतः॥ सूपसंयोग कृत्यादि, कुरुते प्रेरितः स्त्रिया ॥ स्नेहलं दधि मना ति, पश्य मंथानको न हि ॥ १७ ॥
इहां गणिकायें राजाने कह्यु के, कुलवालुकने नार करी लावी मुं. ह वे ते गुं करे ? ते घाझा करो. त्यारें राजायें कुलवालुकने कह्यु के, जेम विशाला नगरीने आपणे जांजीये तेवो उपाय करो. एवां राजरनां वचन सांजलीने महाबुझिनो निधान ते कुलवालुक लिंगीनो वेष करी विशाला नगरीमां अस्खलित गतियें चाल्यो, कोणि पण आवीने नगरी वीटी प ज्यो. एवामां कुलवालुके नगरीमां याडं अवचु जोतां श्री मुनिसुव्रत स्वा मीनो थून देखीने विचास्युं के, आ थूननी उत्तम मुहूर्ने प्रतिष्ठा थइ , माटे ज्यां सुधी ए थून होय त्यांसूधीया नगरी इंश्थकी पण न लेवाय !
हवे त्यांना लोक पण गढ रंधन होवाथी आकुल व्याकुल थयां थकां ते कुलवालुकने लिंगी जाणी पूबवा लाग्या. के, अमारो गढरोध क्यारें मटशे ? तेमने कुलवालुक कहेवा लाग्यो के, ढुं निमित्त सम्यक्रीतें जाएं