________________
១៥
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. चैत्यपूजामा तत्पर, देशना सांजलवाने सावधान, आचार्य पण एम जा णे के, ए खरेख। श्राविका . एम करतां एक दिवस आचार्यने पून वा लागी हे स्वामिन् ! कुलवालुक साधु ते कोण ? त्यारे प्राचार्य तेनुं मर्म अजाणतां बोल्या के, हे श्राविका ! सांजल. एक महागुण आचार्य पंचाचारना पालनारा हता. तेने वानरानी पेठे अस्थिर चित्तवा लो एक लघु चेलो हतो. ते गुरुनी सारणा वारणा खमी न शक्यो, तो पण गुरु तो निरंतर तेने शिखामण दे, ॥ यतः॥ परो हृष्यतु वा मा वा, विषवत्प्रतिनातु वा ॥ जाषितव्या हिता नाषा,स्वपदगुणकारिणी ॥१६॥ तो पण ते शिष्य कठोर वचनें अने मीठे वचने पण गुरुनुं कर्तुं न माने.
एक दिवस विहार करतां नव्य जीवने प्रतिबोध देतां ते आचार्य श्री सिमाचलजीनी यात्रा. करवा पधास्या एम श्रीनत्तराध्ययननी वृत्ति मध्ये कयुं ये अने प्रश्नोत्तर रत्नमालानी वृत्तिमध्ये श्रीगिरनारें पधाया एम कडं , ते वेलायें ते अविनीत चेलो पण साथें गयलो . तिहां परमे श्वर बालब्रह्मचारी श्रीनेमिनाथने वंदना करी पाना वलतां पनवाडेथीचे लायें गुरुने मारवा माटे उपरथी शिला रेडी. तेनो खडखडाट शब्द सांन लीने गुरुयें वेदु पग पहोला कस्या. तेवारे ते शिलानो पबर गुरुना पग वच्चे थइ जतो रह्यो. ते वेलायें गुरुने कषाय चड्यो, त्यारें गुरुये शाप दीधो के, अरे पापी! स्त्री थकीतहारोवतनंग थशे. चेले विचास्यं जे गुरुनो श्राप जूठो करवो, माटे ज्यां स्त्रीनुं नाम पण कोई न जाणे, त्यां जबेसुं.
एम चिंतवी गुरुने बांझीने पर्वतनी नदीने कांवे ज कानस्सग्गे रह्यो. मासरखमण प्रमुखने पारणे कोई पंथी आवे, तेनी पासेथी थाहार मले, तो ले, एम करतां चोमासामा नदी पूर ावी त्यारे शासन देवतायें वि चायुं के, तपस्वी मुनि तणाइ जशे. एम विचारीने नदी बीजे मार्गे वाली. तेमाटे ते मुनिनुं नाम कुलवालुक एवं कहेवाणुं. एवं आचार्यनुं बोलवू सांजलीने देश्या हर्ष पामती घेर यावी. पडी तीर्थयात्रा करवाने मिर्षे ज्यां ते कुलवालुक साधु , त्यां ावी, वंदना करीने साधुने कहेवा लागी के, हे मुनि ! ढुं गिरनार प्रमुख चैत्यने वांदवा नीकली बु. त्यारें मुनियें का नस्सग्ग पारी धर्मलान देश्ने प्रलयं के, तमे क्याथी याव्यां? वेश्या बो लो. यमे चंपा नगरीथी तीर्थनी यात्रा करवा याव्यां, पण तीर्थ करतां