________________
गौतमकुलक कथासहित. पता, संयममां तत्पर रहेतां अवधिज्ञान ऊपन्यु. वली बागल गुन अध्य वसायें वर्ततां मनःपर्यवझान ऊपन्यं, त्यार याचार्य योग्य जाणी प्राचा र्य पद आप्युं. ते वसुधर आचार्य विहार करता ते सर्पने प्रतिबोधवा बद्ध शाल वनमां पधास्या. ते सर्पने धर्म संजलाव्यो. तेथी वैराग्य पाम्यो. सर्प ने जातिस्मरण झान उपन्युं, धर्म पर प्रतीत यावी के, तेज वेला अन शन कस्युं. पांच दिवस अनशन पाली समाधियें काल करीने सौधर्म देव लोकें देवता थयो. अनुक्रमें सिदि वरशे, ए कथा नवनावना वृत्तिमां तथा नेमिचरित्रमा जोजो. तेमाटे नाइ ते एवा होय. जे इव्य अने जावरूप वे दु आपदामां आवी नना रहे, अने निस्तार पमाडे. इति सिंहवसंतकथा. ॥ इति श्रीसकलसनानामिनीनालस्थलतिलकायमान पंमितश्रीनत्तम विज यगणिशिष्य पंमित पद्मविजयगणिकत बालावबोधे गौतमकुलक प्रकरणे हितीय गाथायां सप्तोदाहरणानि समाप्तानि ॥ २ ॥
हवे त्रीजी गाथानो संबंध लखीयें जैयें.बीजी गाथामां चारे पद संसार निस्तार थवानां कह्यां. हवे त्रीजी गाथामां संसारमा जे रफलावे , ते कोण? तो के, क्रोधादिक रफलावे जे; माटे क्रोधादिकनुं स्वरूप कहे . तेमां पण यद्यपि अनंतानुबंधी, अप्रत्याख्यानी अने प्रत्याख्यानी ए त्रण कपायनी चोकडी ते गुणगाणांने अनुक्रमें साथें जाय . तथापि संज्व लना कपाय जे जे ते अनुक्रमे जेवारें बंधमाथी अने सत्तामाथी जाय , तेवारें चार माहेथी प्रथम क्रोध जाय .ते माटेबादिमां क्रोधन स्वरूप कहे.
॥ मूल गाथा ॥ ॥कोहानिन्नूया न सुहं लहंति, माणंसिणो सोयपरा हवंति ॥ मायाविणो हुँति परस्स पेसा, लु-घा महिला नरयं न विति ॥३॥
अर्थः-कोहानिनूया न सुहं लहंति एटले जे प्राणि ( कोहानिनूया के० ) क्रोधे करीने अनिमत एटले व्याप्त थयेला होय, ते प्राणी (सुहं के ) सुखने ( नलहंति के० ) न पामे. अथवा (सुहं न लहंति के० ) गुन ए